مظنونین همیشگی*

روال رایج درباره هر پرونده‌ای برای ناکامی شرکت‌‌های دارای پروانه «خدمات انتقال داده‌ها» این است که صورت‌مساله را جایی در میان مثلث برمودای رگولاتوری، مخابرات و وزارتخانه گم کنیم.
مظنونین این سناریوی تکراری ADSL همیشگی‌اند؛ در آن سازمان و کمیسیون تنظیم مقررات توان و میدان رقابت را از دارندگان پروانه نه‌چندان خوش‌یمن PAP ربوده‌‌اند،‌ مخابرات با انحصار خود امکان بازی با کیفیت و بازار را از آنان گرفته و وزارتخانه هم با فشار بر حربه قیمت آنها را زیر پاشنه‌های آهنینش خرد کرده است. این است که همه بازیگران عرصه ADSL در این میان قربانیانی خاموش‌اند که فقط هر از گاهی از آنها ناله و نفرینی در رسانه شنیده شده و بس.
اگر نخواهیم این نسخه هالیوودی برای قربانیان ابدی و مظنونین همیشگی را دربست باور کنیم، باید بر سه جریان مغفول طی یک دهه اخیر در میان دارندگان PAP صحه بگذاریم. جریانی که وقتی موج اینترنت همراه از راه رسید کم و بیش طومار ADSL و همه روایت‌‌های آن را برای همیشه در هم پیچید:
کیفیت: اینترنت در ایران پدیده‌ای راضی‌کننده نه فقط به لحاظ سرعت که به لحاظ کیفی هم نیست، اما وقتی همان دلایل همیشگی در زمینه نابسامانی زیرساخت ایران به اینترنت نسل چهار و LTE می‌رسد دیگر آن‌قدر آزاردهنده نیست. چرا و چطور کیفیت اینترنت ثابت ما یک پله پایین‌تر از نسل اخیر اینترنت همراه است؟
مشتری: کلیت شبکه اینترنت ثابت ایران هرچند مشتری‌نواز باشد، باز مشتری‌‌مدار نیست. شاید کمی روی خوش و صدای مهربان به آن ‌سوی خطوط شرکت‌ها اضافه شده باشد ولی نوع دیدگاه آنها به مشتری خواسته یا ناخواسته میراث‌دار عصری است که در آن انحصار و مخابرات حرف اول و آخر را می‌زدند و برای همین آنها نیز در سرنوشتی محتوم پس از یک دهه و اندی نبرد با مخابرات خود شبیه این سازمان شده‌اند، فقط با کمی آب و رنگ بهتر.
بزرگی: با گذشت این همه سال بازیگران اینترنت ثابت ایران نه تنها خود به هیچ اتحادی دست نیافته‌اند، بلکه نتوانسته‌اند با یکی از ارگان‌های قدرت در ایران بر سر توسعه بازار خود در قالب کنسرسیوم، سرمایه‌گذاری مشترک یا افزایش اعتبار به تفاهم برسند. نتیجه اینکه جای بازیگران بزرگ و وزنه‌‌های متعادل‌کننده بازار در این میان بسیار خالی است.
نتیجه آنکه هرچند متهم کردن اپراتورهای همراه به سبب قیمت و رقابت آسان است، ولی نباید فراموش کرد که اپراتورهای همراه تقریباً هر سه این وجود را از ابتدا درک و به آن عمل کرده‌اند.
حتی اگر ساده‌لوحانه هم فکر کنیم، گاهی در یک درام پلیسی قربانیان خود متهم واقعی از آب درمی‌آیند

*برگرفته از عنوان فیلمی ساخته ۱۹۹۵ به کارگردانی برایان سینگر