سازمان نظام صنفی رایانه‌ای می‌خواهد دوباره متحد باشد؛ در حسرت وحدت

جمعه ۲۷ بهمن ۱۴۰۲ تهران میزبان یک رویداد خصوصی ولی بسیار پرشور بود؛ ساختمان تاریخی ندارایانه در مجیدیه شمالی، یکی از اولین شرکت‌های اینترنتی کشور، طبقه همکفش را تبدیل به اولین «موزه کامپیوتر ایران» کرده بود. انبوه بازدید‌کنندگان سرشناس که دامنه‌ آنها از قدیمی‌های اکوسیستم استارت‌آپی تا بزرگان صنفی متغیر بود به مناسبت این افتتاحیه پرهیجان تنها دو روز پس از اعلام نتایج دلخواه‌شان به عنوان برندگان انتخابات سازمان نظام صنفی رایانه‌ای تهران دور هم جمع شده بودند تا پیروزی «تاریخ» بر «تشکیلات» را خیلی بی‌سروصدا جشن بگیرند. انتخاب «علی حکیم‌جوادی» به عنوان نفر اول احتمالی در انتخابات ۲۵ بهمن‌ماه شورای مرکزی، نماد این پیروزی مسکوت بود. وقتی ما به موزه رسیدیم ناصر سعادت، موسس ندارایانه، داشت به جمع پدرخوانده‌‌ها خط زمانی ترسیم‌شده روی دیوار‌های شیک سالن نمایش را توضیح می‌داد تا به نقطه عطفی رسید که تاسیس سازمان نظام صنفی را بر اساس قانون حمایت از پدید‌آورندگان نرم‌افزار، مصوب ۱۳۷۹، نشان می‌داد. امیرحسین سعیدی نائینی رئیس همیشه جنجالی دوره نخست یکی از پوزخندهای مشهورش را زد که: در واقع الآن در موزه خودمان هستیم! در حقیقت هم هرچند تاسیس موزه کامپیوتر ایران در واقع نتیجه همکاری نزدیک بین گنجینه شخصی ناصر و امکانات و انگیزه حسام میرآرمندهی موسس گروه هزاردستان است ولی جمع موسسان سازمان نظام صنفی رایانه‌ای در آن موزه برای جشن ‌گرفتن در پایان بهمن امسال نیاز به دلایل زیادی نداشتند. لیستی که ناصر از خلال دوستی‌ها و ناهارهای متعدد طی سه سال اخیر در یکی از سخت‌ترین برهه‌های صنفی جمع کرده بود توانست در نهایت با وزن‌ گرفتن از سوی سایر پدرخوانده‌ها و اضافه شدن چهره‌هایی مانند علی حکیم‌جوادی کفه انتخابات را دوباره به سمت موسسان سازمان سنگین کند و افتتاحیه پر از رنگ و نور موزه در غیاب حتی یک نفر مدعو از جمع لیست شورشی‌های تهران نشان می‌داد یک بار دیگر سازش میان پدرخوانده‌ها...