اعلان آرامش

با اضطراب به ساعتم نگاه می‌کنم، 10 دقیقه دیگر به دفتر می‌رسم. برای چندمین بار به صفحه تلگرام خیره می‌شوم. عبارت …Connecting همچنان بالای لیست گفت‌وگوهای تلگرام دیده می‌شود و این بیش از هر چیز دیگری مرا آزار می‌دهد. مدام با خودم فکر می‌کنم ممکن است کسی کار ضروری‌ای با من داشته باشد، اما ارتباط برقرارشدنی نیست. به دفتر که می‌رسم صدای دینگ‌دینگ تلگرام خیالم را آسوده می‌کند و از اضطرابم کاسته می‌شود. این چهار ساعت بدون اینترنت مرا یاد سریال black mirror انداخته است.

قسمتی که تراشه خاطرات دختری را دزدیدند و او به دردسر بسیاری افتاد، اما وقتی کمی گذشت با بی‌تفاوتی ‌گفت: «مدتی پس از گم شدن تراشه فهمیدم کم‌کم این شرایط را دوست دارم.» فکر می‌کنم شاید من هم در زمان نبود اینترنت باید کمی آسوده به خیابان و ماشین‌ها نگاه می‌کردم و از آسمانی آبی لذت می‌بردم اما… صحبت دور بودن از فناوری برای همه خوشایند و رویایی است. در محافل مختلف همه از نبود اینترنت و بازگشت به دوران گذشته با لذت سخن می‌گویند، اما در عمل وقتی از اخبار عقب باشیم یا نتوانیم برای کسی عکس آپلود کنیم و عکس و ویدئو دوستان‌مان را تماشا کنیم، کلافه می‌شویم. انگار همه باید این حقیقت را بپذیریم که اینترنت بر ما حکومت می‌کند. به زودی به برده حلقه به گوشش بدل می‌شویم و صدای دینگ‌دینگ تلگرام به دلنوازترین صدایی بدل می‌شود که با آن از خواب برمی‌خیزیم.

در چنین شرایطی در کشور ما هنوز برخی از مسئولان از فیلترینگ و محدودیت سختگیرانه سخن می‌گویند و نماینده مجلس کنترل نکردن فضای مجازی را خیانت به ملت می‌داند، هرچند دیگرانی هم هستند که با این روند بی‌رویه مخالف‌اند. فیلترینگ تنها مخصوص ایران نیست، به عنوان مثال در ۲۹ نوامبر ۲۰۱۲ دولت بشار اسد دسترسی به اینترنت را در سوریه به مدت سه روز به طور کامل قطع کرد یا در چین دسترسی به بیش از ۱۸ هزار وب‌سایت مسدود است و برای کار ساده‌ای مثل چک کردن جی‌میل‌ها باید هزار راه نرفته را امتحان کرد. البته همه‌جا راه‌های دور زدن این محدودیت‌ها وجود دارد، همان‌طور که در ایران هم مردم با استفاده از وی‌پی‌ان از برخی سایت‌ها استفاده می‌کنند و بازار فروش انواع فیلترشکن همیشه داغ است. این بر عهده مسئولان ذی‌ربط است که اینترنت را مسدود یا محدود کنند یا اجازه دهند دسترسی به آن آزاد و بی‌دردسر باشد. البته با تعدد مسئولان در این زمینه، اینکه کدام یک تصمیم‌گیرنده برای اینترنت و فضای مجازی هستند، بحث جداگانه‌ای است، اما آنچه مسلم است اینکه آنها باید تصمیم بگیرند می‌خواهند عقاید خود را در این مورد تغییر دهند یا همچنان کار دست کسانی باشد که فضای مجازی را کانال شیاطین می‌دانند و به راهی می‌روند که ظاهراً به ترکستان است!