نگاهی به تاریخ طولانی فرهنگ طرد؛ پنجره‌های همیشه شکسته

شرمسار کردن افراد در ملأعام ظاهراً به دلایل اخلاقی هزاران سال قدمت دارد. اما سنتی که امروز انجام می‌گیرد آیا عدالت شهروندی از نوع افراطی است یا صرفاً دست‌آموز جدید سرمایه‌داری؟ در اوایل قرن ۲۱- یک دهه بعد از آزمایش اینترنت که در سال ۱۹۹۱ معرفی شده بود و زمانی که فیس‌بوک و توییتر هنوز در افق‌شان داده نداشتند-، عبارت جدیدی وارد فرهنگ محاوره چینی شد: renrou sousuo؛ یعنی «جست‌وجوی گوشت انسان». این واژه‌گزینی ظاهراً می‌خواست چشم‌نواز باشد و به معادل انسان‌محور آنچه در آن زمان موتور جست‌وجوی کامپیوتری نسبتاً جدید بود اشاره می‌کرد (جزئیات در زبان انگلیسی از دست می‌روند؛ هدف اشاره به زامبی نبود). درخواستی به شهروندان وب یا در این مورد به دوستان وب (کاربران اینترنتی‌ای که علاقه یا آرمان مشترکی دارند) ارسال شد تا در نوعی سازمان موقت کارآگاهی جمع شوند و اطلاعاتی را درباره اشیا و افراد مهم به دست آورند. این صرفاً جایی برای طرفداری بود. اما به‌زودی توجه‌ها به افراد ظاهراً خطاکار جلب شد؛ افرادی که گفته می‌شد نقص اخلاقی داشتند. این نقص‌های اخلاقی گسترده بودند؛ مثلاً از کشف مقام دون‌پایه دولتی که از یک طراح بیش از حقوقش کار می‌کشید (موضوعی که به فساد اشاره می‌کرد). وقتی این مجرمان شناسایی شدند و جزئیات شخصی‌شان در فضای آنلاین منتشر شد، مردم دنبال‌شان راه افتادند، به‌طور شفاهی مجازات‌شان کردند و عملاً از اجتماع بیرون‌شان انداختند. پوشش رسانه‌ای در غرب، renrou sousuo را پدیده‌ای غریب تلقی کردند و این‌طور القا کردند که تقریباً خارج از چین شنیده نشده است. «اینجا احتمال ندارد اتفاق بیفتد.» وقتی نیویورک‌تایمز این موضوع را در سال ۲۰۱۰ به‌ صورت اختصاصی پوشش داد، یکی از نظردهنده‌ها نوشت: «از شدت جست‌وجوها شگفت‌زده شده‌ام و فکر می‌کنم این یک ویژگی شرقی است. اکثر افراد در غرب اهمیت نمی‌دهند. ما زیادی فردگرا هستیم و سازوکارهای موجود با ما سازگارند.» اما زبان انگلیسی، واژه خودش...