مشکل یک درصدی فناوری آب و هوا ۲.۰؛ سهم زیادی کوچک

میلیاردرها متنفرند از نرسیدن به فکر و خیالی که در سر دارند. و این وضعیتی بود که اندرو فارست در سال ۲۰۲۱ در کنفرانس آب و هوای COP26 در گلاسکو در آن قرار گرفت. غول صنعت معدن استرالیا در تلاش بود تا جلسه‌ای با رهبران جهان برای ترویج هیدروژن سبز ترتیب دهد، فناوری‌ای که از انرژی‌های تجدیدپذیر به جای سوخت‌های فسیلی استفاده می‌کند و او این باور را قویاً داشت که این فناوری نقش اساسی در انتقال انرژی در جهان بازی خواهد کرد. او کوشید تا با رهبران درباره این موضوع صحبت کند، اما فایده‌ای نداشت. او در کنفرانس FT در نشست تغییر اقلیم سازمان ملل متحد COP27 در شرم‌الشیخ مصر گفت: «علاقه کافی برای شنیدن این موضوع وجود نداشت.» یک سال بعد، داستان بسیار متفاوتی شکل گرفت. فارست یکی از چندین مدیر اجرایی بود که به میزگرد سرمایه‌گذاری هیدروژن سبز COP27 به ریاست مشترک عبدالفتاح سیسی، رئیس‌جمهور مصر، و اولاف شولتس، صدراعظم آلمان، دعوت شد. نظر فارست این بود که: «همه چیز تغییر کرده بود. و این بار هیدروژن سبز تبدیل به یک موضوع مهم شده بود.» و تنها این موضوع نبود. با افزایش نگرانی در مورد گرم شدن کره زمین، فناوری مرتبط با آب و هوا مهم شد و توانست نظرات را به خود جلب کند و بودجه‌هایی برای عملیاتی شدن آنها نیز در نظر گرفته شد. بسیاری از این فناوری‌های جدید در COP27 به نمایش گذاشته شد، جایی که یک سری معاملات در بخش هیدروژن سبز از سوی کشورهای مشتاق افزایش عرضه آن انجام شد. سوال این است که آیا فناوری جدید واقعاً می‌تواند به بحران آب و هوا کمک کند؟ یا این یک کار پرهزینه از نیاز به افزایش چشمگیر نیروی بادی، خورشیدی و سایر فناوری‌های آب و هوایی است که در حال حاضر داریم؟ پیشتر جواب روشن بود. انتشار گازهای گلخانه‌ای باید تا سال ۲۰۳۰...