پروندهای درباره «خودِ کمّیشده»؛ ردیابی تا دم مرگ
۶ خرداد ۱۴۰۲
زمان مطالعه : ۲ دقیقه
شماره ۱۱۲
اوجنی موزورف، منتقد تک، مینویسد خودِ کمّیشده (Quantified Self) نمونه دیگری از «تلاش مدرن برای منحصربهفرد بودن از روی خودشیفتگی» است. اما مزایای ردیابی را میتوان بهسرعت شمرد: میتواند به آدمها کمک کند قند خون، وضعیت رژیم غذایی، ضربان و موارد دیگر را در خود دنبال و تغییراتی ایجاد کنند که باعث بهبود کیفیت زندگیشان میشود. حالا دیگر خیلی چیزها را میدانیم، حدس نمیزنیم. ابزارهای فناوری امروز این امکان را فراهم میکنند که جنبههای مختلف زندگیمان را کمی کنیم: از بدنمان گرفته مثل ثبت و تحلیل ضربان قلب، تعداد قدمها، میزان کالری مصرفی تا شغل و درس خواندنمان مثل ثبت ساعتهایی که کار میکنیم یا درس میخوانیم یا تمرکز کردهایم. بیشترمان سراغ ابزارهای ردیابی میرویم تا خودمان، عادتها و رفتارهایمان را بشناسیم، بتوانیم وضعیت را بهبود ببخشیم، اوضاع را بیشتر تحت کنترل خودمان درآوریم. به نظر ایدهآل میرسد: «خودشناسی با تکیه بر دقت و صحت ارقام». «کمّیسازی خود» عبارتی است که در ۲۰۰۷ میلادی به کار برده شد و به استفاده از مجموعه دادههای گستردهای درباره خود اشاره میکند که میتواند مسیر جدیدی برای کشف خودمان باشد؛ مسیری که خیلیهایمان در دهه اخیر طی کردهایم. اما پرسش اصلی این است که خودشناسی حاصل از اعداد تا چه حد واقعاً شبیه ماست؟ و با ردیابی خود چه چیزهایی را به دست میآوریم و چه چیزهایی را میبازیم؛ مثلاً دادههای خصوصیمان را با نمودارهای رنگین تاخت میزنیم؟ آیا ردیابی خود به روش امروزی نوعی وسواس است یا کنجکاوی یا صرف میل به بهبود؟ در این پرونده سعیمان این بوده که مسائلی را که در بالا بازگو شد از وجوه مختلف ببینیم؛ به مفهوم خودِ کمّیشده یا خود کمَی و سیر تکاملی آن پرداختهایم. میزان سرمایهگذاری روی برنامههای ردیابی را نگاهی انداختهایم. و علاوه بر این امکان ارتباط برقرار کردن با دیگران در فضای این اپها را بررسی کردهایم که چگونه به تشکیل...
شما وارد سایت نشدهاید. برای خواندن ادامه مطلب و ۵ مطلب دیگر از ماهنامه پیوست به صورت رایگان باید عضو سایت شوید.
وارد شویدعضو نیستید؟ عضو شوید