در هیاهوی رشد و شتاب

در یادداشت ورودی پرونده‌ای که به استارت‌آپ‌های جهانی و آداب آن پرداختیم نیم‌نگاهی داشتیم به روند تب‌آلود رشد و نمو این کسب و کارهای نو در فضای کسب و کار داخلی کشورمان. در پرونده همان شماره فلسفه و مسیر ایده استارت‌آپ‌ها را در جهان بررسی کردیم تا خواننده بتواند نظریه «استارت‌آپ‌ها تبی زودگذر در کشورمان هستند» را تا حدودی راستی‌آزمایی کند. یکی از علائم بالینی این تب در شرکت‌های بزرگ و صاحب سرمایه و تجربه می‌تواند نوعی برندسازی، یعنی کسب یا ساختن تصویری از خود به عنوان شرکتی پیشرو در عرصه نوین فناوری باشد؛ آن‌قدر نوین که هر طور هست با موج استارت‌آپی شدن همگام می‌شوند و به نوعی خود را درگیر می‌کنند. البته بدیهی است این هم مانند خوی استارت‌آپ الگوگرفته از آن چیزی است که در دره سیلیکونی و اقمار آن اتفاق می افتد؛ جایی که شرکت‌ها و کسب و کارهای بزرگ به دو شکل اصلی ساز و کار سرمایه‌گذاری خطرپذیر یا کارآفرین (Venture Capital) را در مسیر حمایت از ایده‌های نو و خلاق پیاده‌سازی می‌کنند. شکل اول ایجاد و خلق ایده‌های نو درون خود سازمان به شکل گلخانه‌ای یا رشدپذیر است، به طوری که یک شرکت بزرگ به هدایت هسته‌ای نو درون خود بذر یک استارت‌آپ را آبیاری می‌کند و با کمک مالی و فکری امکان رشد یک کسب و کار موفق مبتنی در راه‌حلی نو را درون خود فراهم می‌آورد. به این شرکت‌ها یک رشددهنده یا (Incubator) می‌گویند. شکل دوم که شاید بیشتر رایج باشد تشخیص و شناسایی هوشمندانه استارت‌آپ‌های در حال شکل‌گیری و سرمایه‌گذاری مالی به همراه ارائه مشاوره‌های مدیریتی (Mentorship) به آنهاست. شرکتی که این مدل سرمایه‌گذاری را انجام دهد یک شتاب‌دهنده (Accelerator) نامیده می‌شود. در پرونده پیش رو ضمن مرور وضعیت این مدل‌ها در جهان کسب و کار فناوری، امکان مقایسه و قضاوت در مورد آنچه در کشورمان اتفاق می‌افتد با دقت و...