صنعت ارتباطات و فناوری اطلاعات مانند دیگر صنایع و رشتهها، مملو است از اسناد بالادستی…
۹ مهر ۱۴۰۳
فاز اول شبکه ملی اطلاعات رونمایی شد. تا لحظهای که اسحاق جهانگیری معاون اول رئیسجمهور دکمه کلیک رونمایی را نزده بود، دغدغههای عجیب و حتی هولناکی در مورد این شبکه از جمله احتمال نقض حریم خصوصی و رصد اطلاعات کاربران وجود داشت اما در میان آنها یک دغدغه مشترک بود؛ اینکه آیا پدیدهای که تمام هم و غم متولیان آن ایجاد شبکهای با دسترسی آسان و سریع، استقلال شبکه ارتباطات کشور و حفظ امنیت اطلاعات مردم عنوان شده است، میتواند زمینهسازی برای پایان دادن به رویای شیرین اینترنت باشد؟
شکی نیست که اولویت اصلی در نظام جمهوری اسلامی ایران به عنوان کشوری امن در قلب خاورمیانه بیتاب، ملاحظات امنیتی در تمام زمینههاست. همه ما در این سالها چندین بار با پدیده قطع شدن اینترنت به دلیل چنین ملاحظاتی مواجه بودهایم. بنابراین اگر بخواهیم احتمال قطع شدن اینترنت از سوی مقامات حکومتی را صرفاً به راهاندازی شبکهای همچون شبکه ملی اطلاعات نسبت دهیم، برداشتی سطحی و سادهانگارانه کردهایم. آنچه میتواند تاثیر مستقیمی بر وقوع چنین پدیدهای داشته باشد نه یک گذار فنی و زیرساختی در شبکه ارتباطی کشور بلکه نوع نگاه سیاسی به این مقوله است.
نگاهی به کارنامه سهساله دولت حسن روحانی در تلاش برای گسترش شبکه ارتباطات کشور، افزایش تعداد کاربران اینترنت ثابت و سیار ، کاهش آمار قطعی اینترنت و قلمداد کردن آی سیتی به عنوان پیشران توسعه سایر بخشهای کشور به خوبی نشان میدهد تا زمانی که اراده درستی برای ایستادگی و چانهزنی در مقابل راهحلهای حذفی و گازانبری وجود داشته باشد، نه هیچ کشتیای به اشتباه، لنگرزنی و نه هیچ کوسهای قصد جویدن کابلها را خواهد کرد