در انتظار وصل

اختلاف میان وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات و مخابرات برآمده از شیوه خصوصی‌سازی است که بدون توجه به نظرات منتقدان در زمان رئیس‌جمهور وقت محمود احمدی‌نژاد به انجام رسید.
به روایتی دیگر آنچه میان وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات و شرکت مخابرات ایران می‌گذرد فارغ از ادعای طرفین ماحصل تصمیمات و عملکرد دولتی است که حتی خود کابینه بعدی نیز در اواخر عمرش به گروه منتقدانش پیوست. به هر روی آنچه مشهود است اینکه این اختلاف طی دو سال و نیم گذشته پس از روی کار آمدن دولت تدبیر و امید و بر صندلی وزارت نشستن محمود واعظی نه‌تنها کاهش نیافته که به اوج آن رسیده و حاکی از آن است که روابط نهاد قدرت (وزارت ارتباطات) و نهاد ثروت (شرکت مخابرات) کاملاً شکراب شده و به حالت قهر رسیده است؛ درست مانند بیماری‌ای که آن‌ زمان که حاد بوده، درمان نشده و حالا مزمن شده.
اشاره صریح بند دوم ماده هفدهم لایحه پیشنهادی برنامه ششم توسعه به موضوع بازگرداندن داکت و فیبر نوری و حوضچه‌ها به یک شرکت دیگر با سهام اکثریت دولتی زیر نگین وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، بیش از اینکه نشان‌دهنده راهکاری برای حل اختلاف میان نهاد قدرت و نهاد ثروت باشد، حاکی از بی‌نتیجه ماندن مذاکرات پس پرده‌ای است که قطعاً طی این دو سال و اندی در جریان بوده و ناکامی‌اش را می‌توان در جنگ رسانه‌ای این روزها و بی‌مدیر‌عامل ماندن مخابرات دید.
اینکه ورود مجلس به این موضوع تا چه حد می‌تواند راهگشا باشد یقیناً پس از بررسی لایحه پیشنهادی در مجلس شورای اسلامی با ترکیب نمایندگان جدید در مجلس دهم مشخص خواهد شد ولی آنچه قطعی است این است که وقتی زوجی برای دومین بار به محضر می‌روند بی‌گمان برای ازدواج نرفته‌اند.
امید که بهار ۹۵ نویدبخش روزهای وصل باشد نه فصل