تضمین حق ماهیگیری برای همه

نهادها و افراد بشردوست همواره به دنبال حداکثر کردن تاثیر خود هستند. به همین دلیل است که شعارشان این است:«اگر به کسی یک ماهی بدهید، برای یک روز او را سیر کرده‌اید اما اگر به او ماهیگیری یاد دهید برای یک عمر سیرش کرده‌اید.» من این حرکت را نسخه 1.0 بشردوستی می‌نامم که به دنبال راه‌حلی سریع است و بشردوستی 2.0 که به توسعه مهارت‌ها می‌پردازد. هرچند هر دو رویکرد به بشردوستی بدون شک ضروری هستند اما یکی از آنها مسلماً تاثیری ماندگارتر و پربازده‌تر دارد. در ادامه این روند تفکر و جست‌وجو برای برگشت سرمایه بیشتر، بشردوستان از جمله خودم به نسخه 3.0 بشردوستی رسیده‌ایم که می‌گوید:«بشردوستی تغییرات ساختاری ماندگاری در جامعه ایجاد می‌کند و بنیان تعامل مردم را تغییر می‌دهد.» بر اساس همین شعار، بشردوستی 3.0 به تضمین داشتن حق ماهیگیری برای بشر و جامعه‌اش در آب‌های دارای ماهی و کنترل پرورش ماهی برای تداوم این روند می‌پردازد. این روش به دلایل بنیادین و ساختاری فقر می‌پردازد. این مسائل ساختاری خارج از کنترل یک فرد است و باید مورد بحث قرار گیرند. چنین سرمایه‌گذاری‌هایی نه‌تنها به یک فرد یا یک خانواده بلکه به کل جامعه امکان می‌دهد از فقر خارج شوند. این نوع بشردوستی در مسیری متفاوت از بشردوستی سنتی عمل می‌کند. بشردوستی 3.0 با سرعت واکسن یک کودک نتیجه نمی‌دهد. در واقع حتی با سرعت تحصیل دختران نیز ثمر نمی‌دهد. ممکن است چند دهه طول بکشد اما وقتی موفق شد می‌تواند بر میلیون‌ها خانواده تاثیر بگذارد. سازمان‌های مختلفی این نوع فعالیت را انجام می‌دهند و معمولاً با دولت‌ها در راستای ایجاد قوانین و سیاست‌های مناسب و تغییرات ساختاری همکاری می‌کنند. آنها از حمایت نهادهای بشردوستانه‌ای مانند بنیاد اسکال و شبکه امیدیار برخوردارند که به دنبال استفاده از سرمایه و حداکثرسازی بازگشت آن سرمایه و بازتعریف بشردوستی هستند. فعالیت‌های لاندسا -یک سازمان غیردولتی در زمینه حقوق مالکیت زمین...