این راه که می‌رویم به ترکستان است

اجلاس جامعه اطلاعاتی در سال 2005 زمان مناسبی بود که جهانیان به تعریف مشترکی در خصوص حاکمیت اینترنت برسند. در این تعریف گفته شد حاکمیت اینترنت «اعمال و توسعه اصول مشترک، هنجارها، قواعد، رویه‌های تصمیم‌سازی و برنامه‌هایی است که توسط دولت‌ها، بخش خصوصی و جامعه مدنی در نقش‌های مربوط به خودشان در خصوص تحول و استفاده از اینترنت وجود دارد». حال که قرار است حقوق بشر مانند یک نور بر تمامی ابعاد زندگی بشر بتابد، حاکمیت اینترنت هم باید در پرتو قواعد حقوق بشری دیده شود و از این روست که مطالعه این مقاله می‌تواند جذاب ارزیابی شود. با این حال نویسنده، مقاله خود را با ناامیدی آغاز می‌کند و می‌نویسد:«اصول حقوق بشر در اصل، مسائل انتزاعی محسوب می‌شوند که با واقعیت‌های طبیعت بشر ناسازگار هستند. در حالی که اصول مشترک بشری می‌گوید ما باید «دیگری» را دارای ارزش‌های اساسی انسانی بدانیم؛ اما در واقع در بیشتر زمان‌ها، ما قبایل (گروه‌ها) خود را بر دیگران ترجیح می‌دهیم و با هم‌کیشان فرهنگی خود احساس راحت‌تری داریم. از این روست که جهانشمولی، انتظاری انسان‌گرایانه است و قبیله‌گرایی ملی، واقعیتی روانشناختی و به همین خاطر ما باید بدانیم وظیفه‌ دشواری برای دادن معنایی ملموس و خالصانه به استانداردهای هنجاری حقوق بشری که اغلب بر مبنای انتزاعات بیهوده و در مقابل مواضع واقعی زندگی هستند، پیش رو داریم.» به نظر نویسنده این مقاله، اصول کلیدی در ارتباطات جوامع آینده مساوات، امنیت و آزادی است. با این حال بر مبنای همان ناامیدی قبلی او معتقد است:«بیشتر انسان‌ها نمی‌پذیرند مساوات، امنیت و آزادی که آنها خواستار بازیابی برای قلمرو های خود (قبیله، خانواده، طایفه، نژاد، نسل و غیره) هستند، به دیگر کسانی که به آنها نزدیک نیستند هم تعلق می‌گیرد. فرضیه اصلی فرهنگ حقوق بشر همان‌گونه که در اعلامیه جهانی حقوق بشر ارج نهاده شده این است که همه‌ مردم مهم هستند. اما این یک بیانیه...