تراکنش‌های خیالی

تصور کنید زمان 10 سال به جلو کشیده شده و در سال 1402 هستیم. سالی که گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها جای کیف پول را گرفته‌اند و مردم برای خرید مایحتاج روزانه به جای درآوردن اسکناس از جیب‌شان یا کشیدن کارت‌های بانکی روی پایانه‌های فروش و انتظار برای تایید یا عدم تایید تراکنش از سوی بانک، در کسری از ثانیه با گوشی موبایلی که در دست دارند از قنادی سر کوچه شیرینی می‌خرند، بدون اینکه نگران باشند کارت‌شان کار نمی‌کند یا شبکه بانکی برای لحظاتی قطع است. وقتی سوار تاکسی می‌شوید، راننده تاکسی‌مترش را روشن می‌کند و چند خیابان آنطرف‌تر بدون چانه‌ زدن بر سر خرده‌های کرایه، در حالی ‌که مشغول خواندن آخرین اخبار روی تبلت‌تان هستید، با اشاره یک کلیک کرایه را می‌دهید و پیاده می‌شوید. در ورودی سینماها و موزه‌ها گیتی گذاشته‌اند و بهای بلیت را با کارت الکترونیکی که از کنارش عبور می‌دهید حساب می‌کنید یا در صف نانوایی به جای پول نقد فقط کافی است گوشی موبایل‌تان را به دستگاه کارتخوانی که کنار دخل نصب شده نزدیک کنید و از آنجا دور شوید. دیگر حتی لازم نیست اگر برای چند روزی عازم سفر شده‌اید برای استفاده از تاکسی و اتوبوس آن شهر دلواپس این باشید که کارت‌بلیتی که دارید اینجا کار نمی‌کند یا هنگام عبور از عوارضی بزرگراه‌ها، مجبور نیستید از چندصد متر مانده به عوارضی نگران پول خرد باشید و دستپاچه توی جیب‌هایتان دنبال 500 تومانی و هزار تومانی بگردید. اما تمام این‌ اتفاقات، یک خیالبافی محض است. رویایی که از آینده‌ای نه‌چندان دور، تصویر شیرینی برای ما می‌سازد؛ رویایی که به ما می‌گوید اگر کیف پول الکترونیکی در ایران وجود خارجی داشت تا چه اندازه می‌توانست دریافت خدمات شهری را در شبکه‌‌ای که برای پرداخت‌های خرد ایجاد و منجر به نظام‌مند شدن تراکنش‌های آفلاین و برون‌خط شده، برای شهروندان آسان کند. در گزارش پیش رو...