نگاهی به بازار جهانی ویزای استارت‌آپی و سایه سنگین آن بر ایران

اصطلاح ویزای استارت‌آپی (Startup Visa) چند وقتی است در اکوسیستم استارت‌آپی ایران و سایر نقاط جهان به گوش می‌خورد. مالکان استارت‌آپ‌ها در صورتی که موفق شوند شروط کشورهای میزبان را کسب کنند می‌توانند کسب و کار خود را در آن کشور راه بیندازند و اقامت دریافت کنند. کسب این شرایط به راحتی حرف زدن در مورد آن نیست. با وجود این، داده‌های اداره مهاجرت کانادا نشان می‌دهد سال گذشته میلادی ۲۹ درصد درخواست‌های ویزای استارت‌آپی را ایرانیان برای این کشور ارسال کرده‌اند، بیش از هر کشور دیگری. همچنین اقبال ایرانیان به کانادا در حدی است که استارت‌آپ ویزای کانادا ۶۰ برابر بیشتر از استارت‌آپ ویزای انگلیس جست‌وجو شده است. این تب ریشه در کجا دارد؟ در بازی ویزای استارت‌آپی مانند هر بازی دیگری قرار نیست همه پیروز از اردوگاه خارج شوند. بیایید این بازی را مرور کنیم. داستان از یک ایده شروع شد جریان ساده است. اقتصادهای پویا و رقابتی تشنه ایده‌های نوآورانه برای خلق ارزش‌اند. ایده‌ها اما بدون سرمایه‌گذاری مناسب کار نمی‌کنند. کشورهایی که ویزای استارت‌آپی می‌دهند به صاحبان ایده‌ها می‌گویند با معرفی کردن کسب و کار خود به سرمایه‌گذار مناسب، سرمایه لازم را دریافت و استارت‌آپ خود را در زمین بازی ما راه‌اندازی کنید. تقریباً هیچ چیز برای خلق ثروت بهتر از ترکیب این دو نیست. اما چطور ممکن است؟ دولت‌ها می‌گویند اگر ایده‌ استارت‌آپی نوآورانه‌ای دارید که فکر می‌کنید سودده و رقابتی است، با سرمایه‌گذار پیش ما بیایید، پذیرای‌تان خواهیم بود. شرایط کشورهای صادرکننده این ویزا در کلیت شبیه به هم است اما در جزئیات تفاوت‌هایی دارند. لتونی، اتریش، استرالیا، انگلستان، فرانسه، لیتوانی، ژاپن، شیلی، استونی، پرتغال و سنگاپور از جمله کشورهایی هستند که ویزای استارت‌آپی صادر می‌کنند. شیلی اولین کشوری بود که سال ۲۰۱۰ صدور ویزای استارت‌آپی را شروع کرد و بعد از آن کشورهای دیگر به شیلی پیوستند. کانادا نیز یکی از این کشورهاست که...