چرا استارت‌آپ‌ ویزا مهم‌ترین دغدغه اکوسیستم فناوری ایران شد: زخم کاری

بحث مهاجرت در ایران به هیچ وجه بحث جدیدی نیست اما در سال‌های اخیر به چنان جریان قدرتمندی تبدیل شده که حتی برخی از فعالان اکوسیستم استارت‌آپی ایران آن را یک «پاندمی بدتر از کرونا» برای کسب و کارهای باقیمانده در کشور توصیف کرده‌اند. کارفرما از یک سو ناراضی است که یا نیروی کار پیدا نمی‌کند یا پس از مدتی نیروی متخصصش را از دست می‌دهد چون توان رقابت با حقوق‌های دلاری را ندارد و از سوی دیگر، جوانان متخصصی که چشم‌شان از قطعی اینترنت یا اجرایی شدن طرح صیانت و غیره ترسیده و باید با تحریم و تورم و فشارهای اجتماعی دست‌وپنجه نرم‌ کنند دیگر نمی‌خواهند بمانند. بسیاری از این طبقه جوان شهری اگر در ایران هم بمانند، باز ترجیح می‌دهند در خانه خودشان بنشینند و به عنوان یک شهروند ایرانی، نیروی کار کشورهایی باشند که حتی اگر حداقل حقوق دورکاری یا فریلنسری را به او پرداخت کنند باز همین حداقل هم به لطف دلار ۲۷ هزار تومانی، اختلافی فاحش با درآمد در ایران دارد. [aparat id="hOzRZ"] در این میان طی سال‌های اخیر عبارت «استارت‌آپ ویزا» یا ویزای استارت‌آپی به عنوان یک شیوه مهاجرتی برای متخصصان حوزه آی‌تی و کارآفرینان از پلتفرم‌های مختلفی تبلیغ می‌شود. در این روش کارآفرینان می‌توانند با ارائه ایده و استارت‌آپ خود به یک صندوق سرمایه‌گذاری خطرپذیر (VC) یا شتاب‌دهنده حمایت او را جلب کنند و از آنها نامه حمایت یا (letter of support) بگیرند تا از این طریق با هزینه‌ای اندک، ویزا و در مواردی اقامت دریافت و استارت‌آپ خودشان را در کشوری دیگر برپا کنند. این ایده مهاجرت کم‌هزینه و استارت‌آپی توجه جوانان کارآفرین زیادی را به خود جلب کرده است. هرچند تبلیغ فراوان است ولی اطلاعات چندان دقیق نیست. می‌گویند همین نبود اطلاعات و فضای شفاف، استارت‌آپ ویزا را تبدیل به محل ارتزاق بسیاری از وکلای مهاجرت کرده است و بازار سیاه...