چرا باید با طرح مجلس برای فضای مجازی مخالفت کرد؟

رسم شاید نباشد که یک رسانه یا دست‌کم یک رسانه‌نگار بخواهد در مورد موضوعی موضعی اتخاذ کند. آرمان روزنامه‌نگاری این است که ما روایتگر باشیم و ناظر تا مخاطب خود بفهمد که چه بر سرش می‌آید. با این حال، موضوع این شماره ما آن‌قدر مهم و حیاتی است که نمی‌توانیم به آن آرمان بی‌طرفی پایبند باشیم. زمان، زمان «طرف» داشتن است و «طرفی» بودن است و بی‌طرفی در اینجا یعنی همراهی با طرحی که تیشه به ریشه اینترنت در ایران خواهد زد. از چه حرف می‌زنیم. از طرحی که مجلس برای فضای مجازی دارد. طرحی که طبق سایت مرکز پژوهش‌های مجلس، 24 تیرماه سال 1399 با عنوان طرح «صیانت از حقوق کاربران در فضای مجازی و ساماندهی پیام‌رسان‌های اجتماعی» اعلام وصول شده و حالا منتظر نظر نمایندگان مجلس است برای اینکه طبق اصل 85 قانون اساسی بررسی شود. طرح البته حالا کمی نسبت به پیش‌نویس اولیه تغییر پیدا کرده و نامش هم «قانون حمايت از حقوق كاربران و خدمات پايه كاربردی فضای مجازی» است. این پیش‌نویس جدید به شکل غیررسمی اوایل تیرماه امسال در فضای مجازی منتشر شده است. مبنای ما در بررسی این طرح همین پیش‌نویس جدید است. 1. از ابتدا شروع کنیم. تفکر حاکم بر طرح همان دو سه خط اول مشخص می‌شود. قانون‌گذار چیزی تحت عنوان «خدمات پایه کاربردی» را تعریف کرده ولی مشکل این است که آن را به سه دسته داخلی، بومی و خارجی تقسیم کرده است. بومی یعنی صد درصد ایرانی و داخلی یعنی دست‌کم 50 درصد ایرانی و خارجی یعنی آنچه داخلی و بومی نیست. اصل چنین تقسیم‌بندی‌ای عجیب نیست و حتی رایج است. به طور مشخص در حقوق اتحادیه اروپا که قصد دارد در برابر شرکت‌های آمریکایی حریم خصوصی شهروندانش را مصون نگه دارد ولی تاثیرات این تفکر است که به اینترنت آسیب خواهد زد. مساله این است که قانون‌گذار قصدی برای...