استفاده درست و نادرست از کارت هوشمند

کارت هوشمند (Smart Card) به عنوان روشی سودمند در بسیاری از پروژه‌های سازمانی و ملی در دنیا استفاده می‌شود. این فناوری در ترکیب با سایر فناوری‌ها همچون اثر انگشت (Fingerprint)، گواهینامه الکترونیکی (Digital Certificate) و امضای دیجیتال (Digital Signature) می‌تواند ارائه خدمات الکترونیکی مختلف را امکان‌پذیر کند. اما در عین حال باید به کاربردهای کارت هوشمند آگاه بود تا با استفاده نابجا از این فناوری، هزینه‌های اضافی بدون فایده را به پروژه‌ها تحمیل نکرد. در این نوشته سعی می‌شود تا حدودی مشکلات رایج عدم استفاده صحیح از کارت هوشمند در پروژه‌ها بررسی شود. در ابتدا شاید بهتر باشد مشخص شود که دقیقاً منظور از کارت هوشمند چیست. هم‌اکنون بسیاری از مردم با کارت‌های مختلف سر و کار دارند؛ از کارت مترو گرفته تا کارت سوخت یا کارت‌های بانکی. اما کارت هوشمند نوع خاصی از کارت بوده که دارای تراشه (Chip) است. این تراشه در واقع یک رایانه کامل است که شامل پردازنده (Processor)، حافظه موقت (RAM)، حافظه پایدار (EEPROM)، ورودی و خروجی (I/O) و سایر امکانات لازم بوده و می‌تواند کدهای برنامه‌نویسی‌شده را اجرا کند. کارت هوشمند می‌تواند از نوع تماسی (Contact) یا بدون تماس (Contactless) باشد. در بسیاری از موارد کارت هوشمند با سایر کارت‌ها مانند کارت‌های حاوی نوار مغناطیسی (Magnetic Stripe) (اکثر کارت‌های بانکی)، کارت‌های RFID (بسیاری از کارت‌های دانشجویی یا سازمانی) یا کارت‌های شناسایی عادی PVC اشتباه گرفته می‌شود. در حالی که هیچ یک از کارت‌های مذکور دارای تراشه هوشمند نبوده و قادر به اجرای برنامه نیستند. کاربردهای کارت هوشمند بازه وسیعی دارد و چه بسا در مواردی به درستی استفاده نمی‌شود. برای بررسی این موضوع لازم است کاربردهای اصلی کارت هوشمند را بهتر بشناسیم. یکی از کاربردهای اصلی کارت هوشمند، احراز هویت (Authentication) است. در این نوع کاربرد، پروژه یا سیستم مورد نظر نیاز به شناسایی کاربر به صورت الکترونیکی دارد. برای نیل به این هدف،...