ققنوس و شب‌نشینی‌های موبایلی

حدود ۹ ماه پیش گروهی در نرم‌افزار موبایلی واتس‌آپ تشکیل داده بودیم که متشکل از دوستانی می‌شد که با آنها به سفر، کوهنوردی و برنامه‌های تفریحی می‌رفتیم. اسم گروه را ققنوس گذاشتیم. دوستانی از پیش همراه بودند و دوستانی هم اضافه شدند. در ابتدا این گروه را به منظور تسریع و تسهیل برنامه‌هایی که قصد اجرای آنها را داشتیم، تشکیل دادیم ولی کم‌کم به محفلی برای شب‌نشینی‌ها و روزنشینی‌های موبایلی تبدیل شد و در کنار آن یک صمیمیت مجازی میان برخی افراد گروه ایجاد کرد؛ صمیمیتی که تنها خود را در آن گروه، به صورت مجازی نشان می‌داد نه در فضای واقعی. دیگر بچه‌ها عادت کرده بودند هر روز به این گروه سر بزنند و اگر حرفی هم برای گفتن نداشتند با قرار دادن جملات قصار و بعضاً لطیفه‌ حضور خود را اعلام کنند. اما این تمام داستان نبود. گروهی که روزی برای برنامه‌های طبیعت‌گردی و تفریحی و تشکیل گعده‌ و دورهمی‌های حضوری تشکیل شده بود، کم‌کم رسالت خود را فراموش و راهش را از خواسته سازندگانش جدا کرد؛ تا جایی که میزان دورهمی‌ها و برنامه‌هایی که گروه برای آنها تشکیل شده بود، طی دو ماه نزدیک به صفر شد. خلاصه کنم، طی فرآیندی تصمیم به حذف گروه گرفتیم و از آنجایی که معیار اصلی روابط افراد در فضای حضوری شکل گرفته بود، گروه را غیرفعال کردیم و تعبیر برخی بچه‌ها به گونه‌ای بود که انگار روابط دوستی پایان یافته است؛ اما سفری به «الموت» که برنامه‌اش را برای هفته بعد تنظیم کردیم، همه این تصورات را باطل کرد.
این پدیده همان موضوعی است که نیل پستمن در کتاب خود از آن با نام «تکنوپولی» یاد می‌کند. تکنوپولی که از ترکیب دو واژه «تکنولوژی» و «مونوپولی» ساخته شده بیان‌کننده سلطه بلامنازع و حکومت تمام‌عیار «تکنولوژی» بر فرهنگ جوامع بشری است. تکنولوژی که به دست انسان برای پیشرفت و تعالی او ساخته شده ‌است، گاه به موجودی تبدیل می‌شود که نه‌تنها این مهم را فراهم نمی‌آورد بلکه بشر را از مسیری که در جهت تعالی برای خود تعریف کرده، کاملاً منحرف می‌کند و بر او خدایی می‌کند