پایان 0‌1سال تنهایی

«تمام مناقصه‌ها در زمان تحریم، رقابت چین با چین بود؛ بماند که در پشت صحنه هم چه ارتباطی با هم داشتند.» این جمله شاید جزئی‌ترین واکنش یکی از اعضای هیات دولت به نتایج مذاکرات سوئیس باشد. وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات در دیدار نوروزی خود با خبرنگاران، خیلی صریح از پایان دوره‌ای سخن گفت که به اجبار، بر صنعت ICT کشور گذشت؛ دوران تسلط چینی‌ها بر بازار. خداحافظ دنیا، سلام دنیا تحریم‌های اقتصادی و فناوری علیه ایران، به سال‌های اخیر محدود نمی‌شود و بیش از سه دهه است که وجود دارد؛ اما این تحریم‌ها هیچ‌گاه به حدی نبودند که بتوانند اختلال جدی در روند رشد فناوری اطلاعات و ارتباطات در ایران ایجاد کنند. شبکه‌های تلفن ثابت و همراه ایران، همواره با جدیدترین تولیدات کارخانه‌های اروپایی به‌روز می‌شد و به‌روزترین فناوری‌ها در بازار ایران به راحتی قابل دستیابی بود. این روند ادامه داشت تا زمانی که تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران از سال 2006 شدت گرفت؛ تحریم‌هایی که بر سر مسئله هسته‌ای ایران اعمال شدند اما تمامی عرصه‌ها را تحت تاثیر قرار دادند. پرونده ایران در تاریخ هجدهم اسفند ۱۳۸۴ (8 مارس ۲۰۰۶) از سوی شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به شورای امنیت ارجاع شد و از سال 85 تا 89، هفت قطعنامه از سوی این شورا علیه ایران صادر شد. این قطعنامه‌ها در ابتدا تنها از ایران می‌خواستند برنامه اتمی خود را متوقف کند اما در ادامه با تحریم همراه شدند؛ تحریم‌هایی که به گفته مقامات دولت آمریکا «سخت‌ترین و فلج‌کننده‌ترین تحریم‌ها در طول تاریخ دنیا» هستند. شاید تنها بتوان تحریم‌های اعمال‌شده علیه دولت صدام را شدیدتر از تحریم‌های ایران دانست. البته تحریم‌های سازمان ملل عمدتاً برنامه، شرکت‌ها، نهادها و افراد درگیر در برنامه هسته‌ای ایران را شامل می‌شوند اما با استفاده از آنها کشورهای مختلف دنیا و به خصوص اتحادیه اروپا و آمریکا، تحریم‌هایی را علیه ایران اعمال کردند...