هفت خان ارتقای دادرسی جرائم فناورانه

اگر رخصت دهید، قبل از ورود به اصل یادداشت یک پیش‌درآمد کوتاه شامل چند کلمه احتمالاً نامأنوس عرض کنم و بعد برسم به متن یادداشت که خالی از هر پیچیدگی است. پیش‌درآمد اینکه در دانشکده حقوق یک فرض مسلم وجود دارد مبنی بر اینکه حقوق علم ایده‌آلیستی است. تعبیر کمی رقیق‌شده‌اش می‌شود اینکه ما در حقوق قرار است از ایده‌آل‌ها صحبت کنیم یا به عبارت شایع‌تر، از «آنچه باید باشد» و گرچه می‌دانیم «آنچه هست» لزوماً منطبق با این ایده‌آل‌ها نیست، اما کارکرد حقوق گفتن از بایسته‌های جامعه است. خلاصه اینکه نزد اکثر حقوقدانان و حقوق‌خوانان این مقدمه کاملاً صحیح و مسلم به نظر می‌رسد و من هم بنا ندارم در این یادداشت به تفصیل از چرایی و چونی اشتباه بودن این فرض سخنی به میان آورم چراکه اول در حوصله موضوع صحبتم نیست، دوم و مهم‌تر اینکه این فرض اشتباه بسیار مقرون به صرفه است! انگار که شانه‌های حقوقدان را از متاثر بودن در برابر وقایع جامعه سبک می‌کند و او را یکسر به جهان امن ایده‌آل خود می‌سپارد. گفتن از ایده‌آل‌ها داغ و درفش هم ندارد، مثل انبوهی از ایده‌ال‌ها که در قانون اساسی کشورها نوشته می‌شود خیلی هم به جایی بر نمی‌خورد. با این مقدمه، موضوع صحبت‌مان در این یادداشت چیست؟ می‌خواهیم از این صحبت کنیم که در فرض ایده‌آل چه اتفاق‌هایی رخ داده تا رسیدگی به جرائم فناورانه را با دقت و سرعت مطلوبی به انجام برساند و دست‌کم آحاد مردم جامعه از حمایت حداکثری در برابر بزهکاران بهره‌مند باشند. درباره موارد متعددی می‌توان بحث کرد که به دلیل رعایت اختصار من به هفت «باید» یا هفت ضرورت اشاره می‌کنم: اول: قوانین و مقررات روزآمد اقتضای فناوری، شتاب در توسعه است. تکنولوژی مانند اسب بی‌تاب و چابکی حوصله ایستادن ندارد. این‌طور نیست که بشود افسار آن را به تیرکی گره زد و گفت ما مقتضیات‌مان همین...