من داد نمی‌زنم

ما همواره در حال جنگیدن با این گرایش طبیعی‌مان هستیم که بدترین را در دیگران می‌بیند. این ویژگی که طی فرایند انتخاب طبیعی از پدران‌مان به ما ارث رسیده امروزه بخشی انکارناپذیر از طبیعت‌مان به حساب ‌می‌آید. بارها دیده‌ایم کسانی که در اصول گفت‌وگوی سازنده حرفه‌ای هستند می‌توانند گفت‌وگوهای حساس در مورد مسائل بغرنجی چون عدم اعتماد، بی‌کفایتی و غیره را با نتایجی موفق به پایان رسانند. در حالی که افراد مبتدی ممکن است مسائلی ساده مثل پنج دقیقه تاخیر حضور در جلسه را به یک مسابقه داد زدن تبدیل کنند. یکی از تفاوت‌های عمده افراد حرفه‌ای و مبتدی شناخت آنها از خطاهای غریزی انسان در قضاوت مسائل و کمینه کردن تاثیرات مخرب آن است. اگر بخواهیم یک گفت‌وگوی سازنده داشته باشیم، ابتدا بهتر است به شناخت این خطاها و موانعی که سر راه گفت‌وگوهایمان می‌گذارند بپردازیم. خطای بنیادی اسنادی¹ فرض کنید به فروشگاه می‌روید تا خیارشور بخرید. وقتی از یکی از کارکنان می‌پرسید «خیارشورها کجاست؟» نگاهی از روی بی‌میلی به شما می‌اندازد، نفس عمیقی می‌کشد و بدون اینکه حتی زحمت ادای یک کلمه را به خود بدهد با انگشت به انتهای راهرویی اشاره می‌کند که خیارشورها قرار دارند. ما رفتاری را که طلبکارانه تلقی شده است به پای نداشتن ادب یا گستاخ بودن فرد می‌گذاریم. با برداشتن شیشه خیارشور به پای صندوق ‌می‌رویم در حالی که هنوز از رفتار فرد قبلی آزرده هستیم. وقتی صندوقدار با ما خداحافظی می‌کند جوابش را نمی‌دهیم و خارج می‌شویم. حال صندوقدار که در جریان اتفاقی که پیشتر برای ما افتاده نیست فکر می‌کند ما یک فرد بی‌ادب یا از خودراضی هستیم. مغز ما طوری کار می‌کند که هنگام دیدن خطای دیگران به طور ناخواسته تاثیر عوامل محیطی را دست پایین می‌گیریم و اشتباهات‌شان را بیشتر به عوامل درونی مثل شخصیت و عادات‌شان ربط می‌دهیم، در حالی که در مورد خودمان دقیقاً برعکس است....