یا… مهمانی‌های وایرلس

«سلام! حال شما؟!» «ببخشید رمز وای‌فای خونه‌تون چیه؟» اگر خانه شما نیز این روزها ملبس به اینترنت بی‌سیم شده‌ است، بعید به نظر می‌رسد که شنیدن این جمله مخصوصا هنگام ورود مهمانان و پس از احوالپرسی مرسوم چندان به گوش‌تان غریبه باشد. مهمانان که رسیدند هنوز چند دقیقه‌ای از حال و احوالپرسی نگذشته، به بهانه‌هایی چون تماشای عکسی هیجان‌انگیز یا استناد به خبری که نسخه‌ای از آن در اینترنت موجود است، گوشی‌های هوشمند به کار می‌افتند و تقاضا برای وارد کردن رمز وای‌فای خانه به گوش می‌رسد. اما کار به اینجا ختم نمی‌شود. ماجرا تازه پس از تماشای عکس‌هایی که باید به صورت مشترک تماشا می‌شدند و خبرهایی که به متن استناد می‌شدند، آغاز می‌شود. حالا لحظه‌ای است که مهمان پس از ساعت‌هایی که در ترافیک مانده و از اخبار فیس‌بوک و اینستاگرم و وایبرش بی‌خبر بوده، به اینترنتی دست یافته است و گویی تشنه‌ای در برابر آب حیات. صاحبخانه که باشید بعید نیست گمان کنید اصولا همان اصرار اولیه هم برای تماشای آن عکس جالب و دیدنی شاید ترفندی بود برای دریافت همان رمز مگو؛ چرا که از حالا به بعد باید فرصتی پیدا شود برای گفت‌وگو با مهمانی که حالا با گوشی هوشمند خود مشغول است و گه‌گاهی لبخندی به لب می‌آورد که دلیلش برای صاحبخانه معلوم نیست. طرفداران نظریه ارتباطات؛ توده‌ای که هنگام تولد و همه‌گیر شدن وسایل ارتباط جمعی همچون رادیو و تلویزیون از ایجاد توده‌های بی‌شکلی که همگی در برابر امواج رادیویی و بعدها تصاویر تلویزیونی مقاومت از کف داده و بی‌توجه به دیگری حاضر در همسایگی، تنها به یک نقطه و آن هم رسانه مورد نظر خیره شده‌اند، اظهار نگرانی می‌کردند؛ اکنون می‌توانند از حضور رسانه‌های بسیار کوچکی ابراز نگرانی کنند که نه در کنار و حتی روبه‌رو بلکه در آغوش صاحبان خود جا خوش کرده‌اند. این نگرانی که نشان از وجود عینک بدبینی...