لشگرکشی مدیرانه

اگر در طول دهه 80 هجری شمسی روزنامه‌نگار، فعال صنفی یا سیاستمدار حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات کشور بوده باشید، طی دیدارها و جلسات متعدد با مدیران بخش‌های مختلف بازار فاوای کشور به تدریج به الگویی تکراری از مدیران، ادبیات و شیوه‌‌های مشابه برمی‌خورید که دامنه آن از وزرای ارتباطات، معاونان‌شان، رئیس هیات مدیره مخابرات و مدیران عامل اپراتورهای متعدد ثابت و موبایل گرفته تا حتی بنیانگذاران شرکت‌های اینترنتی و نرم‌افزاری یا مدیران میانی و اجرایی بخش دولتی و خصوصی متفاوت است. این گروه موفق و کم و بیش همه‌گیر در فضای آی‌سی‌تی ایرانی طی بیش از یک دهه نه‌تنها فرآیندهای متعدد خصوصی‌سازی و جذب سرمایه‌های خارجی را مدیریت کردند بلکه حتی در حیطه قانونگذاری و سیاست‌سازی ارتباطات کشور هم وارد شدند و با توجه به برخاستن تقریبا تمامی آنها از بازوی فناوری ارتش جمهوری اسلامی ایران موسوم به صنایع الکترونیک ایران اغلب به عنوان صاایرانی‌ها یا حتی نوبنیادی‌ها شناخته می‌شدند که اشاره به منشاء سازمانی یا جغرافیایی آنها داشت. هرچند یکی از نگاه‌های رایج در تحلیل این حضور همه‌جانبه صاایرانی‌ها در دستگاه‌های دولتی آن را مستقیما به اعمال نفوذ مدیران دستگاه دفاعی کشور از ارتش گرفته تا سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مربوط می‌داند ولی در عمل و با نگاهی دقیق‌تر باید اذعان داشت به هر ترتیب بخش عمده‌ای از پروژه‌های کلیدی فاوای کشور به دست این مدیران پراکنده‌شده در مخابرات و وزارتخانه گرفته تا حتی ساختارهای حکومتی و فرادستی انجام شده است. ریشه‌شناسی این تعداد قابل توجه مدیران با سبک و خروجی مشابه مدیریتی ما را به برنامه‌ای مسکوت و اغلب نادیده انگاشته‌شده در صاایران انتهای دهه 70 می‌رساند؛ جایی که به دور از پوشش رسانه‌ای طرح کم‌نظیر «یکصد مدیر» پا گرفت و یک دهه بعد تبدیل به فراگیرترین جریان مدیریتی ارتباطات کشور شد تا حتی درگذشتن یکی از بنیانگذاران اصلی‌اش هم مانع پیشرفت آن نباشد. جریان از نوبنیاد...