نقد رئالیسم عصبی

من از نوشته‌های شما نتیجه گرفته‌ام معتقدید در حوزه‌های یادگیری عمیق، بزرگ‌داده‌ها، بینایی کامپیوتر و مسائلی از این دست سوءتفاهماتی وجود دارد. این مساله‌ای است که در همه حوزه‌های آکادمیک وجود دارد. رسانه‌ها به سراغ موضوعاتی می‌روند که مخاطب بیشتری دارند. همین موضوع باعث شده گاهی فراسوی دستاوردهای واقعی علم شایعاتی به گوش مردم برسد. به خصوص درباره یادگیری عمیق، باید بگویم تا حدی بازسازی‌شده همان شبکه‌های عصبی است که از دهه 80 بیشتر مطرح شدند. اصل ماجرا به دهه 60 برمی‌گردد؛ گویی هر 20 سال یک بار موجی تازه آن را دوباره زنده می‌کند. در این موج اخیر موفقیت اصلی را در شبکه‌های عصبی درهم‌تنیده می‌دانند اما همین ایده هم در موج قبلی دیده می‌شد. یکی از مشکلات موج قبلی که متاسفانه در موج کنونی هم دیده می‌شود، اینکه مردم فکر می‌کنند بخشی از جریان با عصب‌پژوهی ارتباط دارد یا می‌گویند یادگیری ماشین همان درک فرآیندهای پردازش اطلاعات در مغز، نحوه یادگیری آن، تصمیم‌گیری یا مدیریت داده‌های انبوه است. این به نظر من اشتباه محض است. من به عنوان عضوی از رسانه‌ها، استثناهایی برای آنچه می‌گویید سراغ دارم؛ گاهی شرایط این‌گونه است که دانشگاهیان از رسانه‌ها می‌خواهند درباره دستاوردهایشان مطلب بنویسند. بله، به هر حال این نوعی همکاری دوطرفه است. تصور من همیشه این بوده که وقتی کسانی که در علوم کامپیوتر فعالیت می‌کنند از شیوه عملکرد مغز حرف می‌زنند، از گزاره‌های تقلیلی استفاده می‌کنند؛ که شاید هیچ‌وقت آنها را از زبان یک عصب‌پژوه نشنوید. شما اصطلاح «مدل‌های کارتونی (کاریکاتوری) مغز» را برای این پیشنهادات انتخاب کرده‌اید. من هیچ‌وقت نخواسته‌ام به مردم برچسب بزنم و فی‌المثل بگویم عالمان کامپیوتر یک‌طور کار می‌کنند و عصب‌پژوهان روشی متفاوت دارند. اما این حقیقت دارد که عصب‌پژوهی به دهه‌ها یا سده‌ها تلاش نیاز دارد تا اصول پایه‌ای مغز را کامل درک کند. این علم هنوز در ابتدای راهش قرار دارد؛ در رابطه با...