پذیرفتن حقایق جمعی حتی از حقایق فردی هم تلخ‌تر است. کمتر ملتی در تاریخش پذیرفته که واقعاً عقب ‌مانده، فرو پاشیده، ارزشمند نیست یا اسیر بی‌اخلاقی، حرص، جنسیت‌زدگی یا نژادپرستی است. این است که وقتی حقیقتی جمعی و تلخ سر برمی‌آورد بیشتر عزمی جمعی برای نادیده ‌گرفتن، تمسخر و سرکوب آن شکل می‌گیرد که در بسیاری از موارد حتی آگاهانه هم هماهنگ نشده است. یک از این حقایق دشوار هم پذیرفتن پایان یک نسل در ارتباطات کشور است که ارتباطات ثابت تجسم آن هستند. این نسل بیش از آنکه سنی، فناوری یا سازمانی باشد فکری است. ارتباطات سیار ایران، یا به معنای دقیق‌ترش موبایل، شانس آن را داشت که با یک اصلاح دردناک و دشوار از بالا به واسطه حضور ایرانسل نه تنها یک بار سراسر هم بخورد و طعم یک رقابت واقعی را بچشد بلکه به لطف حضور یک بازیگر بین‌المللی، هرچند خفیف و کنترل‌شده، آموخت چگونه باید الفبای بازار ارتباطات جهانی را از نو بیاموزد و همین در نهایت باعث پیروزی قاطع و آشکار اپراتورهای موبایل بر بازار و صنعت ارتباطات ثابت شد که از مخابراتش گرفته تا اینترنتی‌ها و سرمایه‌گذارانش همگی تجربه و ابزارهای بسیار بیشتر و بازار بکرتری در زمان شروع رقابت داشتند. گرچه این روزها دوقطبی طلایی‌/آبی‌پوشان در برابر بازیکنان فیروز‌ه‌ای/نارنجی دیگر آن طعم رقابت سابق را ندارد و خود نیز نیازمند دور جدیدی از نبرد نفسگیر است ولی انکارشدنی نیست که همچنان بازار ارتباطات ثابت اسیر رخوت تاریخی خود باقی مانده و به کودک بزرگسالی می‌ماند که دیگر آموزش دیدنش در بسیاری از امور دیر شده و خبری از بلوغ فکری و ذهنی در آن نیست. این حقیقت تلخ آنجا بیشتر نمایان می‌شود که در عمل تمام تلاش‌ها برای به‌روز کردن فکری این بازار چه از بیرون و چه از درون بازار به شکست انجامیده. پروانه‌های جدید در پیچ و خم راهروهای چانه‌زنی و...