اقتصاد مشارکتی بعد از پاندمی کرونا چگونه است؟

در طول چهار تا پنج سال گذشته این ایده که می‌توان دارایی‌ها را به پول تبدیل کرد یا فقط برای دارایی‌های اشتراکی در زمان‌های مقتضی پول داد بیش از پیش برجسته شده است. دیرزمانی است که می‌توانیم اتاق‌های بیشتر یا یک کاناپه راحت را برای یک شب یا یک ماه اجاره کنیم؛ خودرو شخصی‌مان را به غریبه‌ای اجاره دهیم یا خودرو دیگری را برای یک ساعت یا یک روز قرض بگیریم؛ یا اسکوترها یا دوچرخه‌هایمان را برای سفرهای لحظه آخر اجاره دهیم. احتمالاً مجموعه این ایده‌‌ها را می‌توان در وی‌ورک (WeWork) دید: بستری که در آن اجاره مشارکتی نه‌ تنها برای بسترهای کاری وجود دارد بلکه ایده‌ها را هم می‌توان حین امکاناتی مثل نوشیدن قهوه یا مزه‌ کردن پنیر به اشتراک گذاشت. اما این اواخر زندگی ما به دلیل شیوع کووید-۱۹ تحت‌ تاثیر قرنطینه و بسته ‌شدن اجباری فضاهای جمعی عمومی قرار گرفته است و احتمالاً باید به راهکارهای اشتراکی موبایلی و حتی حمل‌ونقل عمومی نگاهی تازه بیندازیم. آنچه تاکنون از پاندمی ویروس کرونا آموخته‌ایم این است که هر نوع اشتراک، خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. امروز تایید می‌کنیم که کشتی‌های تفریحی با بیش از سه هزار مهمان یا بیشتر، و البته صدها خدمه، مرکز شیوع هستند. این نکته را قبلاًَ هم می‌دانستیم، اما کووید-۱۹ خیلی جدی‌تر از ویروس‌های ناخوشایند با آثار کوتاه‌مدت قبلی است.   آیا امروز کسی هست که غریبه‌ای را به ‌راحتی حتی برای یک ملاقات کوتاه یا بلندمدت به خانه‌اش راه بدهد؟ شهر نیویورک، به ‌عنوان مرکز پاندمی، بیشترین چگالی جمعیتی در ایالات متحده آمریکا را دارد و بیشتر از دیگر شهرهای آمریکا بر حمل‌ونقل عمومی متکی است؛ هر دوی اینها عواملی هستند که بدون شک به رشد شیوع بیماری کمک می‌کنند. در مورد سفرهای هوایی چه می‌توان گفت؟ آیا امروزه کسی هست که بخواهد در یک جعبه بسته هوایی، جایی که میزها، صفحات لمسی و...