اتاقی از آن همه

اگر شکسپیر خواهری داشت که همان‌قدر مستعد و خوش‌ذوق بود، چه؟ ویرجینیا وولف توضیح می‌دهد که هیچ. آب از آب تکان نمی‌خورد. چون او نه اتاقی از آن خود داشت و نه فضایی برای رشد. هر موجود دوپایی نیاز به فضایی دارد که دیده شود، حرف بزند، هیاهو راه بیندازد، امتحان کند، زمین بخورد و احتمالاً بایستد. گاه این روایت‌ها لای صفحه‌های تاریخ گم شده‌اند. این ماجرا همان اتفاقی بود که برای نخستین برنامه‌نویس‌های زن رخ داد. مشاغل حوزه محاسبات الکترونیکی در ابتدا با زنان پیوند خورده بود. این نوع حرفه‌ها از این بابت زنانه شده بودند که مهم قلمداد نمی‌شدند. با ظهور کامپیوتر در عرصه‌های مختلف دولتی و صنعتی، شرایط تغییر کرد و زنان برنامه‌نویس کم‌کم موقعیت‌ خود را به رغم مهارت‌هایشان از دست دادند. آنها همچنان به برنامه‌نویسی ادامه دادند اما از حمایت موسسه‌های بزرگ بی‌نصیب ماندند. استفان شرلی نمونه‌ای از این زنان است که برای عبور از سد تبعیض جنسیتی، از اسم «استیو» به عنوان نام مستعار مردانه استفاده کرد. او وقتی فهمید نمی‌تواند در عرصه‌ دولتی و صنعتی کاری از پیش ببرد، همچنان «استیو» ماند و شرکت برنامه‌نویسی فریلنس‌ی راه‌اندازی کرد که بر اساس تلاش و تخصص زنان شکل گرفت و به شرکتی میلیون‌ دلاری تبدیل شد که برنامه‌های حیاتی دولتی و صنایع خصوصی را ارائه می‌داد. همه زنان در تاریخ نه به سبک و سیاق شرلی، اما با روش‌های خودشان، گاه توانسته‌اند اتاقی را از آن خود کنند و گاه نه. شاید مساله جنسیت در دنیایی که جنگ‌ها در می‌گیرند، آدم‌ها فوج‌فوج می‌میرند و امیدها به باد می‌روند، خیلی مهم به نظر نرسد، اما اتفاقاً در همین دنیاست که جنسیت معنا می‌گیرد و پررنگ می‌شو د، دنیایی که اگر ساختارهای جنسیتی‌اش اینگونه نبودند، دنیای متفاوت‌تری بود، دنیایی که دهه‌ها بعد از اینکه زنان را از عرصه برنامه‌نویسی بیرون کردند، سیستم استخدام هوشمند آمازون همچنان سوگیری‌های...