تفاوت‌های دو سوی آتلانتیک

نخستین ماه از سال ۱۳۹۸ با دو اتفاق بزرگ در حوزه حقوق فناوری اطلاعات در خارج از مرزهای ایران همراه بود که می‌تواند برای ما درس‌هایی از دو نظام حقوق اروپا و ایالات متحده آمریکا داشته باشد. در نخستین مورد، اتحادیه اروپا در میان تحسین‌ها و انتقادات مختلف بالاخره قواعد جدید خود در حوزه کپی‌رایت را منتشر کرد. ۳۴۸ نفر از نمایندگان پارلمان اروپا به این مقررات رای مثبت دادند در حالی که ۲۷۴ نفر مخالف آن بودند. حالا کشورهای اتحادیه اروپا ۲۴ ماه فرصت دارند تا مقررات اتحادیه را به قانون داخلی تبدیل کنند. موافقان این قواعد معتقدند اجرای آن باعث خواهد شد تولیدکنندگان محتوای اینترنتی در اتحادیه اروپایی کنترل بیشتری بر محتوای خود و نحوه توزیع آن داشته باشند در حالی که منتقدان می‌گویند این مقررات به ابزاری برای محدود کردن خلاقیت و آزادی بیان تبدیل خواهد شد. مخالفان بیش از هر چیز به ماده‌های ۱۱ و ۱۳ این راهنما انتقاد داشتند. طبق ماده ۱۱ در پلتفرمی مثل گوگل نیوز، که بخش کوتاهی از اخبار را نمایش می‌دهد و با کلیک روی خبر می‌توان به لینک اصلی دسترسی پیدا کرد، امکان اخذ مبالغی تحت عنوان مالیات لینک از صاحب محتوا وجود دارد. از سوی دیگر در ماده ۱۳ که با اختلاف پنج رای تصویب نشده است، مسئولیت‌های جدیدی برای صاحبان پلتفرم‌هایی مثل یوتیوب ایجاد می‌شد تا از آپلود کردن محتواهای کپی‌رایتی توسط کاربران جلوگیری کند. پیش از این هم بارها در همین بخش حقوقی گفته شده بود که نظام حقوق فناوری اطلاعات در اروپا و آمریکا ظاهراً در دو قطب مخالف یکدیگر قرار دارد. در اروپا سازوکارهای قانونی بیش از هر چیز تلاش می‌کنند در میان چهار قطب مختلف فناوری اطلاعات یعنی شهروندان، تولیدکنندگان محتوا، غول‌های فناوری و پلتفرم‌های الکترونیکی و دولت‌ها طرف دو شریک اول یعنی شهروند و تولیدکننده محتوا گرفته شود که معنای این مساله برای...