پرونده‌ای برای عاقبت تلگرام در ایران و آینده پیام‌رسان‌های ایرانی

سال پنجم ریاست جمهوری حسن روحانی رو به پایان است، اما او به سختی می‌تواند دستاورد مشخصی از عملکرد خود ارائه دهد. «آفتاب تابان» برجام پشت ابرهای تیره باقی مانده؛ افسار دلار از دست بانک مرکزی خارج شده؛ رکود تورمی در کشور ادامه دارد و تغییر اقلیم و سیاست‌های آبی نادرست کشور را دچار بحران کرده است. مشاور اقتصادی رئیس‌جمهوری از پنج ابربحران سخن می‌گوید و منتقدان از فروپاشی اجتماعی خبر می‌دهند. در چنین شرایطی روحانی چه دارد برای عرضه؟ کدام یک از شعارهای انتخاباتی‌اش محقق شده‌اند که او بتواند با اتکا به آن رای‌دهندگانش را راضی کند؟ شاید تنها تلگرام. کوچ بزرگ ۲۷ اردیبهشت ۹۳ روحانی به سالن اجلاس سران رفت و به مناسبت روز ارتباطات خط مشی دولت در زمینه اینترنت را به روشنی بیان کرد. روحانی گفت: «دوران پیام‌های یک‌طرفه به سرآمده و کم‌کم به نقطه‌ای می‌رسیم که جایی برای استبداد پیام نباشد و دیگر دوران رساندن پیام از طریق بلندگوهای یک‌طرفه، منبرهای یک‌طرفه، تریبون‌های یک‌طرفه و سنتی به سر آمده است... زمانی فکر می‌کردیم اگر ویدئو وارد کشور شود، ایمان جوانان‌مان پَر می‌زند. سال‌های اول انقلاب دغدغه ما این بود که مبادا یک دستگاه ویدئو وارد کشور شود؛ چراکه فکر می‌کردیم اگر وارد شود و با سیمی به تلویزیون وصل شود، دیگر چگونه ایمان را نگه داریم و هویت را حفظ کنیم؟!... بعدها غصه دیگری شروع شد، اینکه با ماهواره چه کنیم. اگر خدایی نکرده تلویزیونی بتواند با یک دیش مخفی یا آشکار شبکه دیگری را بگیرد و جوانان آن شبکه را ببینند، چگونه ایرانیت و اسلامیت می‌ماند؟! دیدیم که ماهواره آمد و مبارزه در پشت‌بام و بالکن تاثیرگذار نبود... امروز ظاهراً غصه دیگری برپا شده است و آن اینکه با اینترنت جوانان کاربر، ایمیل، موبایل و نسل سوم و چهارمش چه کنیم... ما در فرهنگ هنوز سپر به دست گرفته‌ایم. گاهی نیز شمشیر به دست...