بازیکن هست بازیگر نیست

پیشینه ورود بازی‌های رایانه‌ای به ایران به دهه ۷۰ برمی‌گردد. درست همزمان با دورانی که کامپیوترها از ردای یک کالای صرفاً اداری خارج شدند و به عنوان همبازی بالقوه پا به خانه‌هایمان گذاشتند. با آمدن بازی‌های مولتی‌پلیر محل بازی شیفتگان این دنیای هیجان‌انگیز از خانه خارج شد و به گیم‌نت‌ها تغییر پیدا کرد. جایی که دهه شصتی‌ها می‌توانستند تلخی‌های دوران جنگ و تمام دلخوشی‌هایی نداشته را با ساعت‌ها بازی کردن جبران کنند. از همان زمان در نبود مراجع قانونی ناظر و قانون حمایت از مالکیت معنوی، بازار بازی‌های رایانه‌ای به صورت غیررسمی و غیرقانونی فعالیت خود را شروع کرد. هرچه بود بازی‌های خارجی بود که به طور زیرزمینی دست به دست می‌شد. آن دسته از کسانی که سودای تولید بازی را در سر می‌پروراندند هم نه امکان ساخت آن را داشتند و نه جرات ورود به بازاری را که هنوز حتی به رسمیت شناخته نشده بود. بسیاری از آنها در حد ایده خام باقی ماندند و سرمایه‌گذاران روی خوش به آنها نشان نمی‌دادند. آن دسته هم که کج دار مریز محصولی را تولید کردند به دلیل تفاوت زمین تا آسمان کیفیت محصول‌شان با بازی‌های خارجی مورد استقبال چندانی واقع نشدند. سال ۸۵ بود که بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای برای مقابله با ادامه این وضعیت تاسیس شد. انتظار نمی‌رفت بنیاد به عنوان نهادی تقریباً دولتی که رئیس آن از سوی وزیر ارشاد منصوب می‌شود یکباره دست به جادو بزند و یک صنعت بازی میلیاردی را خلق کند. حالا هم به نظر می‌رسد تلاش‌هایی که این بنیاد در یک دهه گذشته برای سر و سامان دادن به بازی‌های خارجی و کمک به تولید بازی‌های رایانه‌ای در داخل کرده کافی نبوده است و انتقادات بسیاری بر نحوه عملکرد، تضاد هویتی و سیاست‌های حمایتی آن وارد است تا جایی که به باور بسیاری از دست‌اندرکاران حوزه بازی هنوز چیزی به نام صنعت بازی در...