طرحی بدون مخالف

آمارهای استخراج‌شده از لابه‌لای صفحات وب، تعداد ناوگان تاکسی کشور را که زیر نظر سازمان‌های تاکسیرانی شهری اداره می‌شوند حدود 263 هزار دستگاه اعلام می‌کند. اگر قریب به 250 هزار تاکسی آژانس را به آن اضافه کنیم، ظرفیت اسمی و قانونی جابه‌جایی مسافر درون‌شهری در کشورچیزی بیش از 500 هزار دستگاه تخمین زده می‌شود. پس از اجرای موفق پرداخت الکترونیکی کرایه از طریق کارت‌بلیت در ناوگان اتوبوس و قطار شهری در شهرهایی همچون مشهد، اهواز، قزوین و کرمان، چند سالی است که زمزمه‌‌های الکترونیکی کردن پرداخت کرایه در تاکسی‌ها نیز به گوش می‌رسد، بازاری که داد و ستد در آن تقریباً نقد انجام می‌شود و عرصه بکری برای ارائه‌دهندگان سرویس‌های پرداخت الکترونیکی و بانک‌ها به شمار می‌رود. با یک حساب سرانگشتی می‌توان گردش مالی سالانه ناوگان تاکسی در کشور را بیش از 15 هزار میلیارد تومان برآورد کرد، پولی که تاکنون از هزارتوی سوییچ شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات پرداخت، شاپرک و شتاب عبور نکرده است. آلوده بودن پول، هزینه‌های بالای چاپ اسکناس یا ضرب سکه، معضل دعوای مسافر و راننده بر سر پول خرد، مشکل قیمت‌گذاری کرایه، ارائه خدمات جدید به مسافران و دست‌آخر سرعت بیشتر در پرداخت کرایه و صرفه‌جویی در وقت، همگی گوشه‌ای از دلایل برشمرده‌شده برای اجرای این پروژه هستند. مزایای اجرای این طرح، نهاد‌های حاکمیتی و نظارتی مانند اتحادیه تاکسیرانی، شهرداری‌ها و تاکسیرانی‌ها را از یک سو و شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات پرداخت الکترونیکی و صدالبته بانک‌ها را از سوی دیگر، مجذوب و مفتون خود کرده و عزم‌شان را در مسیر تحقق آن جزم ساخته است. شاید این سطح از اتفاق نظر در بین دستگاه‌های حاکمیتی و مجریان چنین طرح‌هایی کمتر اتقاق افتاده باشد، پس به ‌راستی گره کار کجاست؟ این سوال سخت، پاسخی ساده دارد. به طور قطع نحوه تامین مالی پروژه و ابهامات و موانع پیش روی آن اولین و مهم‌ترین چالش پیاده‌سازی پرداخت الکترونیکی کرایه...