ویژگی‌های یک زیست‌بوم فناورانه

پارک‌های فناوری، اهمیت زیادی برای رسیدن به تحول اقتصادی دانش‌بنیان دارند، پارک‌هایی که با خلق یک ایده یا محصول برای یک بیماری چاره می‌یابند یا یک حوزه جدید معرفی می‌کنند و این‌گونه دنیا و نوع نگاه مردم به دنیا را دگرگون می‌کنند. با کمی تسامح شاید بتوان گفت پارک مثلث تحقیقاتی (The research triangle park) در کارولینای شمالی، بهترین شعار را برای معرفی پارک‌های فناوری انتخاب کرده است:«اینجا خانه ماست و برای رشد ایده‌های جسورانه ساخته شده است.» هرچند پارک‌های فناوری در کشورهای مختلف تحت عناوین مختلفی فعالیت می‌کنند، عناوینی همچون پارک علمی، پارک صنایع دانش‌بنیان، پارک علم و فناوری، شهرک علمی و مناطق توسعه فناوری، اما هم و غم آنها یکی است: تحول اقتصادی دانش‌بنیان. از دوبعدی تا چهاربعدی هدف نهایی پارک‌های فناوری، افزایش قدرت رقابت بین‌المللی و پتانسیل صادرات صنایع از طریق توسعه فناوری‌های پیشرفته است. تحقق آن هم تنها از طریق افزایش همکاری اکوسیستم آکادمیک (یعنی دانشگاه‌ها و موسسات تحقیقاتی) با بخش خصوصی در مناطق فناورانه در حال رشد ممکن خواهد بود. در حال حاضر این سطح همکاری، از مدل‌های دوبعدی (که فقط شامل اکوسیستم آکادمیک و محیط کسب‌وکار بود و صرفاً با هدف تلفیق قدرت آموزش و تولید شکل گرفته بود) فراتر رفته و به سمت مدل‌های چهاربعدی‌ای پیشروی کرده است که دولت‌ها و جامعه را نیز در بر می‌گیرند. در چنین مدل‌هایی، دولت‌ها علاوه‌ بر در نظر گرفتن معافیت‌های مالیاتی و تخصیص حمایت‌های مالی و زمین، در خصوص بر عهده گرفتن مسئولیت‌های بیشتر نیز باید تصمیم‌گیری کنند، اینکه می‌خواهند بازیگردان حوزه پارک‌های فناوری باشند یا نه. در ایالات متحده آمریکا، پارک‌های فناوری عمدتاً در اختیار بخش خصوصی هستند، در حالی ‌که در شرق آسیا، بسیاری از پارک‌های فناوری تحت برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری‌های دولت‌ها تاسیس و اداره می‌شوند. وضعیتی که در خصوص این پارک‌ها وجود دارد این است که بدون حمایت‌های مالی و معافیت‌های مالیاتی از...