شبکه‌ای که می‌خواهد برای ایرانیان باشد

ایران کشور پروژه‌های ناتمام است. در کشوری که یک آزادراه ۲۰ سال پس از کلنگ‌زنی هنوز به مرحله بهره‌برداری نرسیده، مصلای پایتخت پس از ۲۵ سال هنوز تکمیل نشده و ساخت یک ورزشگاه ۲۷ سال طول کشیده؛ شبکه ملی اطلاعات پروژه‌ای جوان و خوشبخت به شمار می‌رود که ۱۱ سال پس از طرح ایده اولیه، فاز یک آن به بهره‌برداری رسیده است. شبکه ملی اطلاعات هرچه از نظر اجرایی خوش‌شانس باشد، به لحاظ جلب نظر مثبت مردم چندان موفق نبوده است. البته این ناکامی بیش و پیش از آنکه به ذات این شبکه بازگردد، محصول مشکلات دیگر است. آغاز پرحاشیه سال ۸۴ همان زمان که دولت اصلاحات تغییر کرد، دو اتفاق مهم در زمینه اینترنت رخ داد. دسترسی کاربران خانگی به اینترنت تا سقف 128kb محدود شد و سخن از ملی شدن اینترنت به میان آمد. سابقه‌ای که مردم ایران در این سال‌ها از ملی شدن دارند، چندان خوشایند نیست. تولید ملی خودرو، طبقه متوسط ایرانی را در حسرت داشتن خودرویی باکیفیت و قیمت مناسب نگه داشت و کفش ملی و نفت ملی و غیره نیز خاطره‌ای خوشایند نساخته‌اند. همزمانی این موضوع با محدود شدن اینترنت، این ذهنیت را ایجاد کرد که به زودی قرار است ایران تبدیل به کره شمالی دیگری شود. به خصوص که پیش از آن تبدیل شدن به ژاپن اسلامی تا حد چین اسلامی تنزل یافته بود و خیلی راحت می‌شد تصور کرد کره‌ شمالی اسلامی در راه است. مصاحبه‌های مکرر مسئولان مرتبط و غیرمرتبط با موضوع اینترنت ملی و سخنان متناقض آنها نیز بر این تصورات دامن زد. عبدالمجید ریاضی معاون فناوری اطلاعات وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات به عنوان مبدع این شبکه، در توجیه طرحش اینترنت را پرهزینه و غیرقابل اعتماد دانست اما کسی به ادامه سخنان او توجه نکرد که شبکه داخلی قرار است ارتباطی ایمن و سریع را برای ایرانی‌ها به ارمغان...