قهوه تلخ پهنای باند

اوایل اردیبهشت‌ماه بود که آمارهایی از رشد شش برابری پهنای باند داخل، رشد هشت برابری ظرفیت شبکه انتقال کشور، رشد دو و نیم برابری شبکه دیتا و ۱۰۱ هزار میلیارد ریال سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های ارتباطی منتشر شد. حل مشکل اینترنت حتی پیش از انتخاب یکی از وعده‌های دولت یازدهم بود؛ وعده‌هایی که هرچند دولت تلاش کرد با اعلام شاخص‌های ICT در ۳۰ماهه فعالیت خود آنها را محقق‌شده نشان دهد و حتی شخص وزیر ارتباطات اعلام کرد وضعیت اینترنت با ۳۲ ماه قبل قابل مقایسه نیست، از نظر فنی تجهیزات عظیمی به وجود آمده، اختلالات بسیار کم شده و سرعت اینترنت مشترکان به شدت در حال افزایش بوده و کیفیت نیز به مرور بهتر می‌شود اما سرعت، کیفیت و قیمت پهنای باند موضوعی نیست که بتوان آن را به ‌سادگی با ارائه چند آمار رفع و رجوع، دل کاربران را خوش و واقعیات را کتمان کرد. ریشه‌یابی دلایل توسعه‌نیافتگی پهنای باند کشور کار آسانی نیست، به ویژه که با وجود همه آمارهای امیدوارکننده همچنان مردم از وضعیت اینترنت کشور ناراضی هستند و بسیاری باور دارند نمی‌توانند متناسب با پولی که برای اینترنت می‌پردازند از سرعت و کیفیت خوب بهره ببرند.   اینترنت و توسعه پهنای باند در ایران اینترنت از ۱۳۷۲ برای استفاده‌های دانشگاهی وارد ایران شد اما به تدریج برای استفاده کاربران عمومی هم به صورت دایال‌آپ در ایران رواج یافت. از اوایل دهه ۱۳۸۰ هم دسترسی به ای‌دی‌اس‌ال در ایران فراهم شد اما استفاده از آن برای همه کاربرها ممکن نبود تا جایی که در بهمن ۱۳۸۹ طبق آماری که مخابرات ایران اعلام کرده بود، از ۲۸ میلیون کاربر اینترنت در کشور تنها ۷۰۰ هزار نفر از اینترنت پرسرعت استفاده می‌کردند و مابقی که ۹۸ درصد کاربران بودند، از دایال‌آپ استفاده می‌کردند. علت چنین تفاوتی این بود که حداکثر سرعت مجاز برای دسترسی خانگی به اینترنت از سوی سازمان...