سن‌گرایی درونی‌شده مانعی نامرئی در برابر فناوری است؛‌ در ۸۵ سالگی؟ بی‌خیال!

سالمندان امروزی در زندگی‌شان شاهد تحولات عظیم از دستگاه‌های آنالوگ و الکترونیکی تا دستگاه‌های دیجیتالی بوده‌اند. این افراد در توسعه و تبدیل راهکارهای روزمره از حالت دستی به حالت دیجیتالی نقش داشته‌اند. با وجود این، رسانه‌ها، سیاست‌گذاری‌ها و گفتمان‌های تحقیقاتی سن پیری را نوعی مشکل تلقی می‌کنند و آن را مانع استفاده روزمره از فناوری می‌دانند؛ به‌ویژه فناوری اطلاعات و ارتباطات روزمره و مدرن. فناوری اطلاعات و ارتباطات روزمره به زیرمجموعه‌ای از فناوری‌های اینترنتی گفته می‌شود؛ از جمله سرویس‌های دیجیتالی مانند بانکداری آنلاین، ایمیل، خرید الکترونیکی، بازی یا تماس ویدئویی. فناوری اطلاعات و ارتباطات روزمره شامل تلفن همراه هوشمند، کامپیوتر، تبلت و لپ‌تاپ می‌شود. هر یک از این ابزارها، برای دریافت، ذخیره و تبادل اطلاعات مورد استفاده قرار می‌گیرند. نسل انفجار جمعیتی به‌عنوان یک گروه بیشترین رشد را در استفاده از اینترنت دارد اما مشارکت سالمندان در این فناوری‌ها معمولاً با طیف گسترده‌ای از کلیشه‌های سنی‌ای همراه می‌شود که در آنها افراد سالمند ناتوان، فناوری‌هراس، یک‌دنده یا بی‌علاقه به پذیرش تغییر معرفی می‌شوند. بزرگسالان جوان‌تر معمولاً «میانه خوبی با فناوری دارند» یا «بومی دیجیتالی» محسوب می‌شوند اما افراد سالمندتر معمولاً با برچسب «مهاجران دیجیتالی» و «غیرکاربر» توصیف می‌شوند. این تمرکز بر سن در زمینه دسترسی و کاربرد فناوری اطلاعات و ارتباطات سالمندان شاید نتیجه مباحث تحقیقاتی و سیاست‌گذاری درباره شکاف دیجیتالی باشد. اغلب سن را یکی از عوامل اصلی عدم دسترسی سالمندان به فناوری قلمداد می‌کنند. این موضوع شاید از نظر آماری صحیح باشد اما محققان نشان داده‌اند عواملی مانند جنسیت، آموزش، پیشینه اجتماعی و اقتصادی، ساختار خانوار و موانع مربوط به سلامت به شکل‌گیری شکاف دیجیتالی دامن می‌زنند. علاوه‌براین، تنوع عظیم سالمندان که در تجربه‌ها، توانایی‌ها و علاقه‌مندی‌های متفاوت سالمندان بازتاب پیدا می‌کند، توجه روزافزونی را در تحقیقات درباره سالخوردگان و همچنین گفتمان سیاست‌گذاری در این زمینه به خود جلب می‌کند. تاکنون عواملی مانند اهمیت فناوری، تجربه، اعتمادبه‌نفس، مهارت،...