داستان یک تولد

تشکیل وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات شاید از نگاه بیرونی‌، یکی از تغییرات معمولی دولت بود. تغییری که با هدف نزدیکی وزارت پست و تلگراف و تلفن به فناوری‌های جدید انجام شد؛ اما گفته‌اند:«صورتی در زیر دارد، آنچه در بالاستی.» همه چیز به الزامات داخلی این بخش مربوط نبود. مشکلات قانونی و کمبود اختیارات وزیر را می‌توان از جمله دلایل این تغییرات دانست. برای بررسی این دلایل لازم است در ابتدا تغییرات این وزارتخانه را از ابتدای انقلاب به این سو مد نظر داشته باشیم. وزارتخانه سادات از هشت وزیر و سرپرست وزارت پست و تلگراف و تلفن پس از انقلاب، پنج نفر آنان سید بودند؛ پس شاید بی‌ربط نباشد اگر آن را وزارتخانه سادات بنامیم. انقلاب سال 57 آنچنان رخداد عظیمی بود که ناخواسته به تعطیلی بسیاری از بخش‌های کشور منجر شد. هرچند خدماتی که مردم دریافت می‌کردند دچار مشکل چندانی نشد اما به هر صورت مدیریت تغییر کرده بود یا همه در انتظار تغییر بودند. وزارت پست و تلگراف و تلفن نیز از این قاعده مستثنی نبود. در آن روزها تلفن و تلگراف بیش از هر زمان دیگری مورد نیاز بود اما در راس وزارتخانه چه می‌گذشت؟ مهدی بازرگان چند روز پیش از پیروزی انقلاب به عنوان نخست‌وزیر دولت موقت منصوب شده بود. او محمدحسن اسلامی را به عنوان وزیر پست و تلگراف و تلفن منصوب کرد. اسلامی که مدرک دکترای خود را از آلمان غربی گرفته بود، از سال 1343 در وزارت پست و تلگراف و تلفن مشغول به کار بود. دوران وزارت او حدود 9 ماه بود و در فضای انقلابی کشور، شاید تنها کاری که می‌توانست انجام دهد، اداره وزارتخانه بود. پس از استعفای دولت موقت، شورای انقلاب عهده‌دار اداره دولت شد و سید محمود قندی وزیر پست و تلگراف و تلفن شد. قندی مدرک دکترای خود را در رشته مهندسی برق و الکترونیک از...