بررسی موردی ویکی‌لیکس و انانیموس از منظر حقوق بشر؛ نسخه دوم دنیای واقعی

کنشگری سایبری تحت دو عنوان مختلف در سیاست‌گذاری و دانشگاه‌ها مطرح می‌شود. عنوان اول «کنشگری سیاسی» است. طبق این تعریف، کنشگری سایبری به نوعی بسیج سیاسی گفته می‌شود که به‌تازگی توسط فناوری کامپیوتر و تلفن هوشمند امکان‌پذیر شده است. عنوان دوم «امنیت» است. کنشگران سیاسی در این دیدگاه عامل حملات سایبری تلقی می‌شوند. کنشگران سایبری منابع بالقوه ویروس‌هایی تلقی می‌شوند که داده‌ها را نابود می‌کنند. همچنین این کنشگران تهدیدی علیه دسترسی به سیستم‌های مهم برای زیرساخت حیاتی و حتی تجهیزات نظامی محسوب می‌شوند. روش‌های گوناگونی برای دسته‌بندی کنشگری سایبری وجود دارد اما بهتر است تمایز قائل شویم بین کنشگری‌ای که از اینترنت به ‌عنوان پلتفرم استفاده می‌کند تا اقدامی سیاسی در خیابان انجام دهد و کنشگری‌ای که پروژه اصلی‌اش روی اینترنت انجام می‌گیرد. هکتیویسم از نوع دوم است و به ‌طور کلی روی اینترنت انجام می‌گیرد. افرادی که چنین فعالیتی دارند ممکن است در خیابان‌ها گاهی ظاهر شوند اما عملیات را معمولاً در محیط خصوصی و گاهی در محیط محرمانه انجام می‌دهند. هکتیویست‌ها ممکن است از جدول زمانی و دستور کار مشترک پیروی کنند اما نسبتاً مستقل عمل می‌کنند. هکتیویست‌ها معمولاً تلاش می‌کنند از اینترنت به ‌عنوان فضای عاری از مقررات و مالکیت حفاظت به عمل آورند. این نوع کنش به‌ طور سنتی با توسعه و به‌اشتراک‌گذاری کد کامپیوتری متن‌باز انجام می‌گرفت اما اخیراً حفاظت از فرهنگ‌های مبتنی بر فناوری که در اینترنت وجود دارند، در دستور کار قرار گرفته است. برای مثال، محدودیت دانلود موسیقی و اطلاعات یکی از دغدغه‌های هکتیویست‌هایی است که تلاش می‌کنند دانلود را رایگان کنند. علاوه‌براین، هکتیویست‌ها می‌توانند از تخصص فنی‌شان برای به چالش کشیدن قدرت شرکت‌ها، دولت‌ها و گروه‌های مذهبی که اغلب آفلاین‌اند بهره بگیرند. در این سناریو، هکتیویسم با نفوذ به وب‌سایت یا پایگاه‌داده و استخراج اطلاعات همراه می‌شود. ممکن است سخت‌افزار یا نرم‌افزار سازمان هدف از کار انداخته شود. حقوق بشر و...