در کمین مهندس

768 هزار دانش‌آموخته دانشگاهی بیکار؛ این آماری است که مهرماه امسال بر اساس مطالعات سازمان همیاری اشتغال دانش‌آموختگان جهاد دانشگاهی منتشر شد. موضوع وقتی عمیق‌تر شد که همان آمارها نشان داد مجموع آمار بیکاران در رشته‌های مرتبط با آی‌سی‌تی از دیگر رشته‌ها بیشتر است ولی باز هم تقریباً بسیاری از تمامی شرکت‌ها، فعالان و حتی استارت‌آپ‌های حوزه فناوری اطلاعات از کمبود نیروی انسانی متخصص می‌نالند. بر اساس این آمار که در ۲۳ رشته اصلی دانشگاهی دسته‌بندی شده است بیشترین آمار بیکاری به ترتیب به گروه تحصیلی «صنعت و فناوری» با نرخ 41/6 درصد و پس از آن به گروه تحصیلی علوم کامپیوتر با نرخ 30/4 درصد اختصاص دارد. در واقع در مجموع می‌توان گفت رشته‌های مرتبط با آی‌تی بیشترین نرخ بیکاری را در میان دانش‌آموختگان دانشگاهی شامل می‌شوند. این آمارها چه چیزی را نشان می‌دهد؟ شاید اولین فکری که به ذهن متبادر شود این باشد که بازار کار آی‌سی‌تی همانند دیگر صنعت‌ها در ایران ظرفیت این تعداد فارغ‌التحصیل دانشگاهی را ندارد. یا اینکه به خاطر عدم توسعه‌یافتگی در این بازار و حوزه‌های وابسته به آن، ظرفیت جذب این تعداد جمعیت تحصیل‌کرده در حال حاضر امکان‌پذیر نیست. اما واقعیت بازار حکایت دیگری از بیکاری این فارغ‌التحصیلان روایت می‌کند؛ روایتی که این بار گریبان جوانان بیکار را نگرفته بلکه موجب گلایه کارفرمایان و شرکت‌های کوچک و بزرگ شده و حتی آنها را برای ادامه کار و پیش بردن پروژه‌های فعلی‌شان دچار رنجی مفرط کرده است؛ رنجی که موضوع این گزارش و پرونده ضمیمه‌اش به آن اختصاص دارد؛ نه به بیکاری فارغ‌التحصیلان رشته‌های مرتبط با آی‌سی‌تی.   در حالی که فضای کسب و کار آی‌تی در ایران در حال گذر از نقطه عطفش است و به تعبیری هنوز به نقطه اوجش هم نرسیده، معضل کمبود نیروی متخصص در این حوزه زنگ خطری است که برای بسیاری از کسب و کارهای این حوزه، چه...