موسسات اسیر نیازهای بازار هستند

مهم‌ترین سوالی که وجود دارد این است که آیا مراکز آموزشی می‌توانند آن خلأ و شکاف عظیمی را که بین نهادهای آموزشی رسمی و بازار کار وجود دارد، پر کنند؟ در تمام دنیا آموزش‌های مهارتی با همین هدف به وجود آمده‌اند. برای مثال در بحث Cisco Academy یا Microsoft Academy، به این نتیجه رسیده‌اند که یک آکادمی ایجاد شود و از لحاظ آموزشی با دانشگاه‌ها وارد تعاملاتی شوند. امروزه دوره‌های شبکه دانشگاه‌ها را چنین آکادمی‌هایی برگزار می‌کنند. خیلی از دوره‌ها مثل IBM یا MIT نیز کمپ برگزار می‌کنند. بله و به همین نتیجه رسیده‌اند که دانشگاه و آموزش‌های مهارتی لازم و ملزوم یکدیگر هستند. اما موضوع این است که آیا این سیستم در کشور ما جواب می‌دهد یا خیر؟ در دنیا این سیستم جواب داده است. مثلاً هنگامی که شما پیشنهادات شغلی را در بازار کار بررسی می‌کنید، ممکن است مدرک دانشگاهی مورد نیاز باشد ولی در کنار آن برخی گواهینامه‌های دیگری نیز برای آن شغل لازم است. اما در شرایط فعلی ایران، این موضوع که وجود آموزش‌های مهارت‌محور برای کسب مهارت افراد قبل از ورود به بازار کار لازم است، کاملاً بدیهی است. یعنی اصلاً دانشگاه‌ها در این حوزه نمی‌توانند کاری انجام دهند. در بحث دانشگاه، گاهی ترجیح می‌دهیم آن فرد دانشگاه نرفته باشد، چرا که برخی آموزش‌های او غلط هستند و باید ابتدا آنها را از بین ببریم تا بتوانیم دانش درست را جایگزین آن کنیم. اما در بحث دانش مهارتی، گرچه موسسات تا به حال کمک شایانی به جامعه ما کرده‌اند، ولی خودشان هم مشکلات اساسی‌ای دارند. برای مثال اسیر بعضی دوره‌های روتین هستیم و دائماً همان دوره‌های روتین را برگزار می‌کنیم؛ مثل دوره‌های Cisco و Microsoft که در اینها هم اثربخشی آموزش سنجیده نمی‌شود. حتی برای جذب دانشجو به روش‌هایی متوسل می‌شوند که به آموزش آسیب می‌زند، مثل کاهش ساعات یا کاهش قیمت. این مشکل مدرک‌گرایی...