آیا فناوری جدید می‌تواند معضل همیشگی زباله را برطرف کند؛ بازیافت اکسیر جادویی نیست

حجم زباله‌ای که انسان‌ها تولید می‌کنند مثال‌زدنی است. بانک جهانی اعلام کرده بیش از دو میلیارد تن در هر سال تولید می‌شود. و این رقم قرار است رشد کند. انتظار می‌رود تا سال ۲۰۵۰ حجم زباله در جهان به ۳.۴ میلیارد تن برسد. حتی اگر بتوانید محلی برای دفع این همه زباله پیدا کنید، انتشار گازهای گلخانه‌ای خطرناک توسط این زباله‌ها به تغییرات اقلیمی منجر خواهد شد. جدیدترین داده‌های موجود در آژانس حفاظت زیست‌محیطی (آمریکا) نشان می‌دهد مناطق دفن زباله جامد سومین منبع انتشار گاز متان در ایالات ‌متحده هستند. این مناطق در سال ۲۰۱۹ مسئول ۱۵ درصد کل انتشار متان در جهان بودند که برابر است با متانی که بیش از ۲۱.۶ میلیون خودرو در یک سال تولید می‌کنند. بازیافتْ اکسیر جادویی نیست. و علاوه بر این، خلئی بزرگ وجود دارد بین آنچه می‌توان بازیافت کرد و آنچه واقعاً بازیافت می‌شود. در گزارش «چه اسرافی ۲.۰» (What a Waste 2.0 ) بانک جهانی آمده است، مواد بازیافت‌پذیر خشک مانند پلاستیک، کاغذ و مقوا، فلز و شیشه حدود ۳۸ درصد پسماند شهری را تشکیل می‌دهند. در عین حال، صرفاً ۱۳.۵ درصد این مواد بازیافت‌پذیر خشک واقعاً در سطح جهان بازیافت می‌شوند. شرکت‌های فناوری تلاش می‌کنند معضل زباله را در جهت‌های متعدد برطرف کنند، فرایندهای بازیافت را بهبود دهند و مواد جدید برای تولید محصولات یک‌بارمصرف و تجزیه‌پذیر تولید کنند. صنعت پسماند ایالات ‌متحده به این کمک نیاز داد. کشورهای ثروتمندتر نسبت به کشورهای فقیرتر عملکرد خوبی در بازیافت دارند اما ایالات ‌متحده به صدر فهرست هم نزدیک نیست و صرفاً ۳۴.۶ درصد زباله‌هایش را بازیافت می‌کند. کشورهای فقیر به‌ طور متوسط صرفاً ۳.۷ درصد زباله‌ها را بازیافت می‌کنند و بسیاری از آنها اصلاً بازیافت نمی‌کنند یا داده ندارند. اما برخی از بهترین نرخ‌های بازیافت در اروپا به‌ ویژه در میان کوچک‌ترین سرزمین‌ها به چشم می‌خورد؛ مانند جزایر فارو، مجمع‌الجزایری خودمختار...