با من حرف بزن، اما نه از طریق اسکایپ

تجربه ما انسان‌ها از جامعه، اغلب همان تجربه زندگی روزمره است. تکرارپذیری تجربه زندگی با دیگران، شرط ضروری تکوین پیوند‌های اجتماعی است. به تعبیر تورکل «تعامل چهره به چهره مهم‌ترین تجربه فرد در مواجهه با دیگری است که نیازهای عاطفی و روانی او را ارضا می‌کند و باعث تداوم بقای اجتماعی او می‌شود. معنای زندگی نیز برای فرد در همین تعامل کشف و بازآفرینی می‌شود. مهم‌تر اینکه، ما در معنای برساخته از همین تعامل زندگی می‌کنیم. به تدریج درمی‌یابیم که روابط چهره به چهره و الگوهای تعامل با دیگران جهان کوچک ذهن و هویت فردی ما را شکل داده است. به همین دلیل، رفتار و زیست طبیعی زمانی محقق می‌شود که جهان پیرامون‌مان با الگوی درونی وجودمان متناسب باشد. یعنی روابط فیزیکی و عینی ما باعث یکپارچگی جهان کوچک درون‌مان با جهان بزرگ بیرون‌مان می‌شود و هویت فردی هر یک از ما را در دل هویت جمعی و اجتماعی قرار می‌دهد» (خود دوم، ص 61). «کاربرد ابزارهای دیجیتالی باید در همین راستا باشد و موجب سهولت زندگی روزمره ما شود. جامعه شبکه‌ای باید بتواند این یکپارچگی جهان درون و بیرون را حفظ کند، چراکه «تجربه جامعه» متضمن تجربه همزمان دنیای درون و بیرون است.» (همان، ص 288) اما اگر فضای مجازی به تدریج جایگزین فضای فیزیکی شود، این یکپارچگی از بین می‌رود. «اتفاقی که در سال‌های اخیر روی داده چنین است: فضای مجازی برای بخش بزرگی از نوجوانان به تدریج جایگزین فضای عینی و فیزیکی می‌شود. به دلایل مختلف درصد قابل توجهی از نوجوانانی که با آنها مصاحبه کرده‌ام، تجربه خود از جامعه را از روابط مجازی و ارتباطات دیجیتالی می‌گیرند. آنها هرچه بیشتر از تعاملات فیزیکی و چهره به چهره دور می‌شوند و به تعاملات دیجیتالی روی می‌آورند. بدین ترتیب، فرآیند جامعه‌پذیری در آنان مختل می‌شود. اختلال در فرآیند جامعه‌پذیری باعث بروز اختلالات خلقی و رفتاری در افراد می‌شود....