نگاهی به جنبه‌هایی از انقلاب صنعتی داده؛ رهبران بنیان‌گذار کجا به بی‌راهه رفتند؟

مجله اکونومیست در فوریه ۲۰۱۰ گزارشی با عنوان «داده‌، داده همه‌جا.» منتشر کرد. در آن زمان چیز کمی در مورد چشم‌انداز واقعی داده می‌دانستیم. منظور اینکه وقتی آن زمان را با اکنون مقایسه می‌کنیم واقعیت داده با ورود به سال ۲۰۲۲ بیشتر برایمان برملا می‌شود. من در آن گزارش اکونومیست در مورد ورود جامعه به «انقلاب صنعتی داده» که حول‌وحوش موضوعاتی مثل کلان‌داده و هوش مصنوعی داده‌محور بود حرف زدم. بسیاری از کسانی که در این حوزه کار می‌کردند انتظار داشتند این انقلاب منجر به استانداردسازی و افزایش سیگنال نسبت به نویز یا سروصدای بیهوده ‌شود. در مقابل اما همهمه و سروصدای صرف داشتیم ولی سیگنال‌مان هم قدرتمندتر بود. منظور اینکه مشکلات سخت‌تر داده‌ای با پیامدهای بالقوه بزرگ‌تر در اختیار داریم. افزون بر این، شاهد پیشرفت‌های زیادی در هوش مصنوعی بودیم. این جهش‌ها چه معنایی برای دنیای داده‌های ما دارند؟ اجازه دهید نگاهی بیندازیم به جایی که قبلاً بودیم. در زمان انتشار آن مقاله اکونومیست، برای راه‌اندازی یک آزمایشگاه اینتل با همکاری کمپمان در حال ترک دانشگاه برکلی بودم و روی چیزی متمرکز شده بودیم که امروزه به آن اینترنت اشیا (IoT) می‌گوییم. در آن زمان در مورد شبکه‌هایی از حسگرهای متصل به هم که درون هر چیزی از ساختمان گرفته تا طبیعت و رنگ روی دیوارها جاسازی شده‌اند حرف می‌زدیم. چشم‌اندازمان این بود که می‌توانیم دنیای فیزیکی را اندازه بگیریم و واقعیتش را به شکل داده دربیاوریم؛ در حال بررسی نظریه‌ها و ساخت دستگاه‌ها و سیستم‌هایی در راستای همین چشم‌انداز بودیم. نگاهی به جلو داشتیم، اما در آن دوره هیجان عمومی نسبت به داده بیشتر معطوف به ظهور وب و موتورهای جست‌وجو بود. همه در مورد دسترس‌پذیری توده‌های اطلاعات دیجیتالی به فرم «اسناد» حرف می‌زدند؛ اسناد ساخته دست بشر که برای مصرف بشر تولید شده بودند. آنچه در افق می‌دیدیم موجی بزرگ‌تر از داده‌های تولیدشده به وسیله ماشین بود....