نظارت پابه‌پای پرداخت‌های غیرنقدی اوج می‌گیرد؛ پله اول

با اینکه سازمان جهانی بهداشت (WHO) هیچ وقت استفاده نکردن از پول نقد را توصیه نکرده اما هر روز تعداد بیشتری از کسب‌وکار‌ها تابلوی «پرداخت فقط با کارت» را کنار صندوق پرداخت خود نصب می‌کنند. اما با اینکه پرداخت‌های الکترونیکی تماس با جِرم را کاهش می‌دهد، اطلاعات خرید‌های ما را در اختیار بانک‌ها، فروشندگان و پلتفرم‌های پرداخت می‌گذارد. شبکه‌های اجتماعی مملو از پست‌هایی هستند که استفاده از پرداخت بدون تماس را محکوم می‌کنند. ترس آنها از افتادن اطلاعات خرید به دست ناظران است. برخی حتی فروشگاه‌هایی را که پول نقد نمی‌پذیرند تحریم کرده‌اند. افزایش تراکنش‌های دیجیتالی یکی دیگر از جوانب زندگی خصوصی ما را هم در اختیار آنچه شوشانا زابوف‌ «نظارت کاپیتالیستی» می‌خواند قرار می‌دهد. داده‌های مالی مواد خام باارزشی هستند که امکان خرید،‌ فروش و پالایش آنها برای کسب سود وجود دارد. کاهش استفاده از پول نقد سال‌ها پیش از همه‌گیری، روند کاهش استفاده از پول نقد آغاز شده بود. طی سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۹، تقاضا برای سکه بیش از ۵۰ درصد کاهش یافت. از نگاه بسیاری، دیجیتالی شدن مترادف پیشرفت است. دیجیتالی‌سازی را می‌توان راهی برای پشت ‌سر گذاشتن مصنوعات دست‌وپاگیری مثل سکه و اسکناس دانست. در همین حین، کووید-۱۹ به روند فاصله گرفتن از پول نقد سرعت داد. ترس از اسکناس‌های آلوده باعث شد پرداخت بدون تماس به طور خودجوش به استاندارد بهداشتی جامعه تبدیل شود. پول نقد یک ماده اجتماعی است، در بین ما حرکت و ما را هم از لحاظ مالی و هم فیزیکی متصل می‌کند. شاید همین موضوع باعث شد خزانه‌داری ایالات متحده، برای جلوگیری از ورود ویروس به امریکا، دلار بازگشته از آسیا را مدتی قرنطینه کند. ردپای دیجیتالی یکی از ویژگی‌های پول کاغذی این است که ردی از خود باقی نمی‌گذارد. با این حال پول دیجیتالی رد پایش را در پایگاه داده بانک‌ها، فروشندگان و مالکان پلتفرم باقی می‌گذارد و دولت هم...