سوئیفت قفل‌های خود را باز کرد

تقریبا دو ساعت از زمان ترک استکهلم به مقصد تهران می‌گذشت و همه مسافران در خواب و بیداری به سر می‌بردند اما صدای خلبان چرت همه را پاره کرد. او اعلام کرد:«برای سوختگیری باید در یکی از شهرهای اروپای شرقی فرود بیاییم. سوختگیری تقریبا یک‌ ساعت به طول می‌انجامد. از مسافران می‌خواهم این یک‌ ساعت را تحمل کنند.» بیشتر از یک ساعت از این صحبت خلبان گذشته بود و تقریبا تمام مسافران کلافه از این معطلی بودند که صدای خلبان در کابین پخش شد و این‌ بار با لحنی شاد خبر از پایان سوختگیری داد و با لحنی طنزآلود گفت:«چمدان پول نقد توسط یکی از همکاران ما هم‌اکنون به مامور سوخت‌رسانی این کشور تحویل داده شد و پس از شمارش اسکناس‌ها از روی باند بلند می‌شویم.» پروازی که قرار بود چهارساعته به تهران برسد، شش ساعت به ‌طول انجامید. برای کسی مانند من که هیچ گونه تبادل مالی بین‌المللی ندارد، این ملموس‌ترین تجربه از قطع خدمات سوئیفت به ایران و تحریم‌های بانکی بود. درست زمانی که مسوولان کشور تحریم‌ها را ورق‌پاره‌هایی بیش نمی‌دانستند و تحریم‌های بانکی را چندان بااهمیت نمی‌دانستند و می‌گفتند قطع سوئیفت مشکلی ایجاد نمی‌کند، یک هواپیما برای سوختگیری ساده پول نقد پرداخت می‌کرد. البته اگر از اجازه صادرنشده برای سوختگیری در کشور مقصد بگذریم؛ که نتیجه همین ورق‌پاره‌های صادرشده بود. 27 اسفندماه 1390 سوئیفت در ادامه تحریم‌ها علیه ایران، بانک‌های ایرانی را از دسترسی به خدمات خود محروم کرد و از آن زمان نقل و انتقال ارز به داخل کشور با مشکل مواجه شد. یکی از بزرگ‌ترین مشکلات انتقال ارز ناشی از فروش نفت خام ایران بود. هر چند زندگی ایرانیان خارج از کشور که به ایران پول می‌فرستادند یا برایشان پول فرستاده می‌شد را هم تحت تاثیر قرار داد. با وجود تمام این مشکلات مسوولان بانکی ایران اعلام می‌کردند قطع خدمات‌دهی سوئیفت از اهمیت چندانی برخوردار...