بانک‌های ایرانی در انتظار نتیجه نهایی دادگاه‌های اتحادیه اروپا برای لغو تحریم‌ها

اختتامیه نمایشگاه کتاب است و مترو غلغله. با عبور از یک دیوار انسانی عظیم، بالاخره خودم را به خروجی مترو فردوسی می‌رسانم و صبح زود، طبق وعده از پیش تعیین‌شده می‌رسم به محل گفت‌وگو. جلوی در نگهبانی، نگه‌ام می‌دارند. می‌گویم:«با دکتر نظری قرار دارم.» می‌گوید:«منتظر بمانید، به ما چیزی اعلام نشده ‌است.» می‌خواهم با دفترش تماس بگیرند و مساله را از طریق مسوول دفتر حل کنند. اما نشدنی است، چون تا ساعت هشت نمی‌آید. می‌دانم که آقای نظری هشت و نیم به جلسه می‌رود و دیگر نمی‌خواهم برای بار دوم و به خاطر یک ناهماهنگی کوچک، فرصت گفت‌وگو را از دست بدهم. با آمدن مسوول دفتر، شاهد بحث مخفیانه و آرام نگهبان با او هستم. می‌بینم ناخواسته وارد جنگ قدرت بین دو بخش از یک مجموعه دولتی شده‌ام و دلم شور زمان را می‌زند. در نهایت پس از گذشت 40 دقیقه وارد اتاق رئیس مرکز برنامه‌ریزی منابع انسانی و فناوری اطلاعات وزارت آموزش و پرورش می‌شوم و در 20 دقیقه باقیمانده تا جلسه، بدون کشتن وقت سوالاتم را از خسرو نظری می‌پرسم.