ماکی‌موتو و مَنِرز (۱۹۹۷)، بیش از ۲۰ سال پیش، عادی شدن پدیده کوچ‌نشینی دیجیتالی یا دیجیتال نومد (Digital Nomad) را پیش‌بینی کرده بودند. وقتی این دو نفر مانیفست آینده‌نگرانه‌شان با عنوان «کوچ‌نشینان دیجیتالی» را در ۱۹۹۷ منتشر کردند، دنیای جهانی‌شده‌ای را تجسم کردند که در آن فناوری‌های جدید، انواع جدید اسباب کار و تاکید فزاینده بر روش‌های کارآفرینی باعث ایجاد تحولی عمیق در زندگی شده‌اند و مرز بین کار، تفریح، خانه و مسافرت را کمرنگ کرده‌اند. ماکی‌موتو و مَنِرز استدلال کردند که شرکت‌ها برای حفظ رقابت‌پذیری در بازار جهانی مجازی با این شرایط کنار خواهند آمد و در نتیجه مردم مجبور خواهند شد یکی از دو نوع سبک زندگی یکجانشینی یا کوچ‌نشینی را انتخاب کنند. امروز، با گذشت بیش از ۲۰ سال، چشم‌انداز دنیایی که در آن مردم از شدآمد روزمره به دفاترشان آزاد خواهند شد در واقع برای بسیاری از مردم- بر حسب انتخاب یا ضرورت- به واقعیت تبدیل می‌شود. کوچ‌نشینان دیجیتالی، نماد جامعه معاصر سیال محسوب می‌شوند. ظاهراً آنچه این سبک زندگی را برای افراد زیادی مناسب و جذاب ساخته ترکیبی از گرایش‌های ساختاری گسترده‌تر مانند جهانی شدن، نوآوری در فناوری و تغییر تنظیمات حیات کاری و اجتماعی است. کارکنان مستقل از مکان در طیف گسترده‌ای از سبک‌های زندگی پویا و الگوهای مهاجرتی قرار می‌گیرند. این افراد را معمولاً کوچ‌نشینان دیجیتالی یا دیجیتال نومد (Digital Nomad) می‌نامند زیرا آنها می‌توانند تقریباً در همه جا و در هر زمان به لطف زیرساخت دیجیتالی و پیشرفت‌های فناوری کار کنند. اراده معطوف به «استقلال از مکان» معمولاً با جست‌وجوی آزادی (شخصی)، ماجراجویی و فرار از محیط کار سنتی تداعی می‌شود. کوچ‌نشینان سنتی معمولاً بر اساس موقعیت جغرافیایی کارشان حرکت می‌کنند اما کوچ‌نشینان دیجیتالی در حال سفر کار می‌کنند. و بنابراین، کوچ‌نشینان دیجیتالی به جای حرکت بین فضاها و موقعیت‌ها برای کار کردن باید انعطاف‌پذیر باشند و از هر فضایی که در...
