وقتی پوسته تنهایی شکست

نوشتن یعنی اینکه کلمات را یکی‌یکی کنار هم بگذاری تا یکی بیرون از همین‌جا در همین نزدیکی یا دورتر یا شاید اصلا آن‌طرف آب‌ها نوشته‌ات را بخواند، نوشتن این نیست که در گوشه انزوای خودت بنشینی و بنویسی بدون اینکه به مخاطب فکر کنی. گوشه ذهن همه خالقان آثار مخاطب جای دارد، حالا این مخاطب می‌تواند همانی باشد که کتابت را از کتابفروشی می‌خرد و می‌خواند یا همانی باشد که در فضاهای مجازی اثر نویسنده یا شاعر مورد علاقه‌اش را دنبال می‌کند. شاید این حرف خیلی منصفانه نباشد اما به نظر می‌رسد نویسندگان و شاعرانی که در فضای مجازی حضور دارند به مخاطب‌شان نزدیک‌ترند و این نزدیکی را به مدد دنیای بی‌انتهای فضای مجازی دارند؛ آنها پوسته تنهایی خود را شکسته‌اند و با حضور در این فضاها به مخاطبان نزدیک‌تر شده‌اند. نوشته‌ای را می‌نویسند و در فضاهای مجازی - که روز به روز به آنها اضافه می‌شود - مانند توییتر، فیس‌بوک یا دیگر شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنند و بعد در چشم بر هم زدنی بازخورد مخاطبان را می‌بینند. تفاوت‌ از زمین تا آسمان است حضور نویسندگان ایرانی در فضای مجازی شاید با نویسندگان خارجی قابل قیاس نباشد. انگیزه‌های آنان برای حضور در این فضاها با انگیزه‌های نویسندگان وطنی متفاوت است، مثلا اگر آنها اثرشان را در فضای مجازی منتشر کنند و بیشتر از 30 نقد روی آن نوشته شود، امکان قرار گرفتن در سایت فروش کتاب «آمازون» را پیدا می‌کنند. به نظر می‌رسد حضور نویسندگان ایرانی در فضاهای مجازی به گستردگی خارجی‌ها‌ نباشد شاید یک دلیلش این باشد که اینترنت در ایران مانند کشورهای دیگر که جزو نیازهای پایه‌شان محسوب می‌شود، همگانی نشده است. به همین دلیل نویسندگانی در دنیا هستند که کتاب‌شان را تنها روی فضای مجازی منتشر می‌کنند و مخاطبان خود را دارند اما این اتفاق در ایران بسیار کم رخ می‌دهد یا اگر هم رخ داده به...