۹ مهر ۱۴۰۳
آیا حریم خصوصی در فضای مجازی ایران محقق می شود
عریانی
پرحرفی من در دوران کودکی یکی از نگرانیهای مادرم بود. از وقتی که پایم را به داخل خانه میگذاشتم تا زمانی که میخوابیدم از دوستان و کارهایی که کرده بودیم تعریف میکردم. از سمیرا میگفتم که کیف جدید خریده و از آرزو که مادرش کارمند است و خودش غذایش را داغ میکند و از معلممان که لکهای ریخته بود روی لباسش و یادش رفته بود لباسش را عوض کند. مادرم در تمام این مدت به حرفهایم با لبخند گوش میداد و تنها نگرانیاش از این پرحرفیهای من، تکرار همین عادت در مدرسه بود. وقتی خاطرات روزانهام تمام میشد، مادرم میگفت:«مهرک یادت باشد چیزی را نباید از خانه در مدرسه تعریف کنی.» وقتی قیافه متعجب من را میدید سعی میکرد برایم توضیح دهد که باید حریم امن خانه را به رسمیت بشناسیم و کسی جز خودمان اجازه ورود به این حریم ندارد. حق جل و اعلی میبیند و میپوشد. همسایه نمیبیند و میخروشد. نعوذبالله اگر خلق غیبدان بودی / کسی به حال خود از دست کس نیاسودی» (گلستان سعدی-باب هشتم) هر چند آن زمان سعی میکردم توصیه مادرم را رعایت کنم و چیزی از خانه تعریف نکنم؛ نگویم به سینما رفتهام یا با پدرم برای دوچرخهسواری به پارک رفتهایم، اما امروز خودم با تمام لذت به تمام دوستان دیده و نادیدهام اعلام میکنم در فلان رستوران غذا خوردهام، به فلان مسافرت رفتهام و عکسهایم را برایشان به اشتراک میگذارم و به آنها پیشنهاد میکنم برای خوردن یک قهوه خوشمزه به کدام کافه بروند و کوچکترین تجربیاتم را برایشان توییت میکنم. با تمام این موارد و اطلاعاتی که خودم با اختیار خودم در اختیار دیگران قرار میدهم، باز هم میخواهم حریم شخصیام حفظ شود و اگر کسی به آن تعرض کند، برآشفته میشوم. چالش درونی انسان برای حفظ حریم شخصی از یک سو و تمایل به برقراری ارتباط با جامعه و دیگران...