دلدادگی افزوده

بعد از اینکه یکی دو تا ایمیل را روی موبایل چک کردم و به یکی از آنها جواب دادم، حالا قهوه فرانسه‌ام روی میز است. گارسون لبخندی می‌زند و می‌رود. سرم را که بلند می‌کنم در میز سمت راستی مرد جوانی مشغول کار با موبایلش است. لازم به فضولی نیست چون روی صفحه پنج اینچی گوشی هوشمندش معلوم است که روی فورسکوئر، چک‌این می‌کند. در میز سمت چپ مرد و زن جوانی نشسته‌اند. با هم حرف نمی‌زنند. زن با موبایلش بازی می‌کند و مرد که پشتش به من است از صفحه‌نمایش تبلتش می‌توان دید که اینستاگرامش را چک می‌کند. مشتری دیگری هم سر و کله‌اش پیدا می‌شود. او یک مشتری جدید است چون وقتی گارسون سمتش رفت قبل از هر چیز پسورد وای‌فای کافه را پرسید. یاد حرف یکی از دوستانم می‌افتم که می‌گفت:«کافه که سهله! تازگی‌ها مردم مهمانی هم می‌رن اول پسورد وای‌فای رو می‌پرسن!» ابزارهای موبایل تبدیل به یار همیشگی انسان امروز شده‌اند. شاید آنهایی که معتقدند انسان امروز همیشه تنهاست باید در نگاه خود بازنگری کنند. شاید هم حق با آنهاست. کسی که در کافه، در مهمانی و حتی در خانه و کنار همسر خود معتاد استفاده از اپلیکیشن‌های روی ابزارک‌هایش است، شاید واقعا همیشه تنهاست. در فیلم «او» (Her) وقتی می‌بینیم یواخین فونیکس در نقش تئودور با سیستم‌عامل هوشمند کامپیوترش به نام سامانتا (با صدای اسکارلت جوهانسون) وارد رابطه عاطفی می‌شود، شاید در ابتدا خیلی دور از ذهن و انتزاعی به نظر برسد. اما اگر زمان فرضی قصه را از زمان حال کم کرده و ضرب‌در شتاب تصاعدی فناوری کنیم، می‌بینیم خیلی هم غیرقابل باور نیست. سال 2014 در دنیایی هستیم که می‌توان دوربین گوشی موبایل را به طرف خیابان گرفت و با انواع اپلیکیشن‌های واقعیت افزوده یا AR ( Augmented Reality) اطلاعات بسیاری را روی تصویر دید. می‌توان در موزه‌ها با گرفتن دوربین موبایل به...