شبی در موزه

«شب در موزه» نام داستان کودکان مصوری نوشته میلا ترنک است که بعدها تبدیل به فیلم شد و در آن نگهبان یکی از موزه‌های نیویورک با ترس متوجه شد همه چیز در آن موزه شب‌ها زنده می‌شود. بنیان اصلی این داستان مبتنی بر این است که اگر اشیای موزه خودشان داستان‌شان را تعریف کنند، موزه بسیار هیجان‌انگیزتر خواهد بود. موزه‌های سراسر جهان با مشکل افزایش و حفظ تعداد بازدیدکنندگان، به ویژه مخاطبان جوان مواجه هستند. کاهش بازدیدکنندگان نتایج منفی مالی، اجتماعی و آموزشی را به دنبال خواهد داشت. عوامل بسیاری در این مساله دخیل بوده و یکی از مهم‌ترین آنها رقابت موزه‌ها با محصولات سرگرمی و بازی است که داستان‌سرایی بخش اصلی آن محسوب می‌شود. اشتباه نکنید، داستان‌سرایی مسلما در موزه‌ها وجود دارد. این یکی از مهم‌ترین عوامل ظهور نظریه موسوم به موزیولوژی است که داستان‌سرایی را به بخش اصلی تجربه موزه از طریق راهنماهای صوتی و تصویری تبدیل کرده و تاکید بیشتری بر سازماندهی تماتیک و دیدگاه‌های مختلف دارد. ظهور داستان‌سرایی دیجیتالی تعاملی ادامه همین روند است که مشارکت را با تولید داستان خودکار ترکیب کرده و بر شخصی و موبایل کردن داستان‌سرایی تاکید دارد. این روش در آموزش و سرگرمی افراد دخیل است و تجربه‌ای تعاملی و قابل سازگاری برای فرد ایجاد می‌کند. یکی از موفق‌ترین کاربردهای داستان‌سرایی دیجیتال تعاملی، واقعیت افزوده است؛ مانند آنچه تا حد زیادی در موزه بریتانیا به کار گرفته شده. این فناوری تجربه موزه را برای کودکان به یک بازی معمایی با استفاده از یک برنامه تبلت تبدیل کرده است. این برنامه، بازی‌ای را به نام هدیه‌ای از آتن آغاز کرده و در برابر شناسایی مجسمه‌ها و اشیایی که داستان آنها توسط بازی شرح داده می‌شود، به شرکت‌کننده پاداش می‌دهد و او را به مرحله بعد می‌برد. پروژه Chess (مخفف تجربه میراث فرهنگی از طریق تعاملات اجتماعی‌فردی و داستان‌سرایی) توانسته داستان‌سرایی دیجیتال را...