ممیزی محتوا بزرگ‌ترین چالش‌مان است

بیش از چهار میلیون دانشجو در ایران تحصیل می‌کنند که کمتر از یک درصد آنها یعنی حدود 30 هزار نفرشان مطابق آمار موسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی طی سال تحصیلی 92- 91 در دوره‌های الکترونیکی مشغول به ادامه تحصیلند. کوچکی جامعه آماری این دانشجویان بیانگر چند مساله کلی است؛ یک اینکه دانشجویان ایرانی به‌رغم امکان ادامه تحصیل در دانشگاه‌های مجازی، این شیوه آموزشی برایشان جذابیتی ندارد و ترجیح می‌دهند به جای آموزش از راه دور، سر کلاس درس حاضر شوند و با استاد و همکلاسی‌هایشان از نزدیک مباحثه کنند. دوم اینکه محدودیت در رشته‌های تحصیلی مجازی، حق انتخابی برای دانشجو نمی‌گذارد. سوم اینکه نبود زیرساخت‌ ارتباطی مناسب و پهنای باند ضعیف، مجالی برای ارائه آموزش با کیفیت در ایران نمی‌دهد و چهارم اینکه تحصیل در دوره‌های مجازی به لحاظ صرفه اقتصادی، تفاوتی با دیگر دوره‌ها ندارد تا انگیزه‌ای به دانشجو بدهد. در گزارش پیش رو، سعی شده با مرور تاریخچه پیدایش آموزش الکترونیکی در دانشگاه‌های ایران، به مشکلات و چالش‌هایی که مانع از توسعه این شیوه یادگیری در سطح آموزش عالی کشور شده است، نگاهی بیندازیم. شیراز در راس دانشگاه شیراز در سال 1382 برای اولین ‌بار در ایران اقدام به ارائه دوره‌های آموزش مجازی کرد. در آن سال، دانشکده آموزش‌های الکترونیکی دانشگاه شیراز با ارائه دو رشته تحصیلی در زمینه مهندسی الکترونیک تاسیس شد و پس از آن، تب ارائه رشته‌های مجازی در دانشگاه‌های دولتی بالا گرفت. به مرور، دیگر دانشگاه‌های بزرگ کشور همچون تهران، امیرکبیر، علم‌ و صنعت و تربیت مدرس به عنوان پیشروان حوزه یادگیری الکترونیکی، وارد گود شدند و این در شرایطی بود که وزارت علوم، تحقیقات و فناوری تا آن زمان، هیچ برنامه و سیاستی برای این قالب آموزشی پیش‌بینی نکرده بود و مسلما هیچ سند بالادستی‌ای هم در این زمینه وجود نداشت. بنابراین، دانشگاه‌ها در چنین موقعیتی ناگزیر به افروختن چراغ راه خود...