فاجعه بزرگ

آیا تاکنون وارد یک جلسه شده‌اید که احساس جلسه به شما دست نداده باشد؟ همه خوشحال هستند و با هم توافق دارند، اما بعد در گپ‌وگفت‌های پشت‌پرده با یکدیگر بحث می‌کنند و دادگاه برپا می‌کنند. این نوع بازی‌ها از نشانه‌های فرهنگ «خوشرویی» هستند. اما آنچه که خوشرویی را مشخص می‌کند معمولاً چیزی بیش از سبک‌وسیاق مدنی، توجه سرسری به مسائل روانشناختی و هولوگرامی نیست که سیگنال اشتباه درباره مشارکت و عملکرد بالا می‌دهد. در بسیاری از این فرهنگ‌ها، رهبران صرفاً یک لایه ناچیز از احترام را روی یک لایه ضخیم از هراس کشیده‌اند. ظاهر کار هارمونی و تعادل است اما در اصل نوعی کژکارکردی در سطوح زیرین وجود دارد که منجر به فقدان ارتباطات صادقانه، شجاعت روشنفکرانه، نوآوری و مسئولیت‌پذیری می‌شود. چرا سازمان‌ها به دنبال فرهنگ‌های خوشرو هستند نیت اصلی برای ساخت یک فرهنگ مطلوب معمولاً نیتی اصیل است. بر اساس تجربه‌ای که داشته‌ام، معمولاً برای سازمان‌هایی با یک ماموریت اصیل سازمانی مثل موسسات آموزشی، سازمان‌های سلامت، بدنه‌های دولتی، موسسات غیرانتفاعی و انجمن‌های داوطلبانه امری متداول است که فرهنگ‌هایی بپرورند که حاصل ماموریت اصلی آنهاست. یک هدف خیرخواهانه به ایجاد یک فرهنگ خیرخواهانه گرایش دارد و فرهنگ خیرخواهانه در جهت خوشرویی است. برای نمونه، با یک شرکت بیوتکنولوژی کار می‌کردم که ماموریتش حفظ سلامت بیماران بود. از قضا، این حس ترحم نسبت به بیماران تبدیل به یک فرهنگ زیبا و خوشرو شده بود که از حقیقت‌گویی به بیماران طفره می‌رفت. اینکه رهبران در پی خوشرویی در فرهنگ‌شان هستند دلایلی چند دارد. طبق تجربه کاری‌ای که با صدها سازمان و هزاران رهبر در طول 20 سال گذشته داشته‌ام، به اهم این دلایل رسیده‌ام که در اینجا چهار نمونه از آنها را برایتان آورده‌ام: جلوگیری از تعارض و تایید گرفتن- رهبران برای بازتاب اینکه مورد علاقه دیگران هستند معمولاً از تعارض و درگیری اجتناب می‌کنند. آنها ترجیح می‌دهند افراد خوشرویی باشند تا...